Mörglbl – The Story Of Scott Rötti

Inmiddels zijn ze al twintig jaar actief in een stijl die ze zelf omschrijven als Prog-Jazz-Metal. Een onmogelijk brede term, die gelijk precies aangeeft wat je kunt verwachten bij het Franse trio Mörglbl: alles kan.
Album nummer zeven heet The Story Of Scott Rötti, met weer de Motörheadse heavy metal umlaut die al hun hele loopbaan de albumtitels siert. Het past bij de uitbundige lol van gitarist Christophe Godin, bassist Ivan Rougny en drummer Aurélien Ouzoulias. Je zou het als Zappiaanse gekte kunnen omschrijven. Niet dat het er muzikaal nou direct op lijkt, het zit ‘m meer in de houding: alles kan en lol en gekte gaan niet ten koste van de muzikale kwaliteit. Sterker nog: ondanks dat het volledig instrumentaal is, weten Godin en consorten steeds weer goed in het gehoor liggende, afgeronde tracks voor te schotelen. In al die jaren hebben ze nog geen slechte plaat afgeleverd en het vorige album Teatime For Pünks was wat mij betreft hun beste album tot nu toe. De lat ligt dus hoog voor The Story Of Scott Rötti.
Opener 2 Flics Amis Amish heeft eigenlijk al alles wat Mörglbl kenmerkt: het begint met het geluid van een muziekdoos, waarna een behoorlijk heftige melodie met stevig overstuurd gitaargeluid volgt en vervolgens halverwege ineens gas teruggenomen wordt naar een jazzy variant op de melodie, met een glansrol voor Rougny. Het duikt op dit album overigens net wat vaker en net wat meer dan de vorige keer de proghoek in. Dat levert regelmatig net zo goed ook snoeihard gitaarwerk op, zoals in Dark Vädim. Godin is een gitarist van wereldklasse, wiens spel regelmatig aan Satriani en Paul Gilbert doet denken, zonder ergens als een kopie te klinken. Instrumentale rock geeft doorgaans wat minder houvast dan zanglijnen dat doen, en als de bandleden zich dan ook nog eens bepaald niet inhouden op het vlak van de technische hoogstandjes zou het knap vermoeiend kunnen worden. Zo niet Mörglbl. Welke omweg ze ook kiezen, ze komen steeds weer terug bij het centrale muzikale thema in een track. Ze houden zo de basis heel simpel en creëren voor zichzelf de ruimte om de omwegen ingewikkeld te maken. Wat dat betreft is er weinig veranderd aan het recept bij Mörglbl. Gelukkig maar.
Ik geloof desondanks dat ik Teatime For Pünks vooralsnog net even wat beter vind. Of beter gezegd: dat dat album me net even wat beter ligt. Want op de kwaliteit is ook op The Story Of Scott Rötti is niets af te dingen. He-le-maal niets. Ook dit album zal ik nog lang blijven draaien, daar ben ik zeker van.

Mörglbl website