Hocus Pocus is een mooi opwarmertje voor het daarop volgende The Phantom Below. Een sterk keyboardgeluid is meteen prominent aanwezig en zorgt voor een nogal onrustige muzikale ervaring. Hoewel dat helemaal niet onprettig klinkt. Opvallend is het prachtige stemgeluid dat Moron Police in huis heeft. Een prettige melodie zorgt ervoor dat het allemaal lekker luchtig klinkt en de term zeventiesrock komt boven drijven.
The Invisible King heeft eenzelfde prettige klank en ook hier spreekt de melodieuze rock meteen tot de verbeelding. De keyboard en de gitaar soleren lekker om elkaar heen en binnen die rocksfeer lijkt het catchy element weggelopen te zijn bij Elton John. Want daar moet ik toch steeds aan denken. The Invisible King loopt naadloos over in Beware The Blue Skies. Een zeer gevarieerde compositie met een sterk instrumentaal gedeelte dat sterk symfonisch aandoet. Een stijlverandering zorgt ervoor dat je op het puntje van je stoel blijft zitten om tot te achterhalen waar het allemaal naartoe gaat. Een luchtige melodie maakt van The Dog Song een aantrekkelijke compositie. Naast Elton John word ik muzikaal door de sterke opbouw van de composities herinnerd aan de muziek van Billy Joel. Om het helemaal af te maken voor het verleden komt de zangstijl van Al Jarreau in Captain Awkward netjes naar boven drijven. Progressief gezien zijn er overeenkomsten met Spock’s Beard maar Captain Awkward is veel meer dan zomaar een optelsom van stijlen en invloeden. Het is voor mij de meest interessante compositie op het album. De melodie is erg toegankelijk en het tussenspel klinkt uptempo en ontzettend vrolijk. Ineens word je dan getrakteerd op een uiterst gevoelig stuk muziek dat zich dan toch weer opbouwt tot een symfonische eruptie. Het akoestische spel aan het eind gaat dan weer als vanzelf over in The Undersea. Een toch wat poppy geluid dat verweven is met onregelmatige elementen, een lekker tempo en fraai pianospel halverwege. Isn’t It Easy sluit dan het album af waarin alle elementen uit het geluid van Moron Police nog even naar voren worden gebracht. Dat resulteert wederom in een lekkere mix van symfonische rock, een catchy geluid en emotionele stukken.
A Boat On The Sea is gewoon een lekker album dat vrij gemakkelijk in het gehoor ligt, maar ergens ook de nodige aandacht verdient om het helemaal te kunnen doorgronden. Ik ben wel gecharmeerd van het geluid en moet zeggen dat het artwork van het album even zozeer tot de verbeelding spreekt.