Met duister artwork en stoner/doom/southern metal in de omschrijving, trok dit meteen mijn aandacht. Die omschrijving kan naar mijn mening niet geheel de lading dekken, maar de beluistering van deze EP heeft me (ook meerdere keren) zes nummers lang heel aardig kunnen bekoren.
Na een lichtelijk wave-achtig intro met gesproken tekst, komt met typische NWOBHM riff, de opener Insular World op stoom. Na enkele minuten lekker doorhalen, inclusief enkele fijne hooks en breaks, komt de (korte) afkoelfase met subtiel gitaarspel en geloofwaardige vocalen. Zowel die vaak behoorlijk schuurpapieren, southern rock-achtige zang, als de gitaar en andere instrumentale bijdragen zijn eigenlijk niet echt van uitzonderijk technisch niveau, maar deze band kan wel de aanwezige capaciteiten, in interessante arrangementen, bijzonder vaak optimaal uitbuiten.
Vooral Heed The Call, met lekkere Thin Lizzy meets NWOBHM is bijzonder goed consumeerbaar. Die up-tempo staccato groove van Sacrifice is eigenlijk ook veel vaker gedaan, maar is, mede door een paar heel speelse, scherpe, freaky breaks, toch erg netjes gedaan. Een ander nummer dat er beslist even apart uitgelicht moet worden is Leviatron And The Sentient Lake; eindelijk wordt de duistere hoes recht gedaan. Dit klinkt bijna als Black Sabbath invloeden in een muzikaal hoorspel, wat jammer genoeg ditmaal niet uitgebuit wordt als arrangement; dit intro-achtige stuk had van mij net iets korter gemogen, maar dan wel weer met een uitbouw naar een echt proto-metal, dreinend nummer. Een kwestie van smaak natuurlijk; al met al is dit toch een verrassend geslaagde EP.