Sinds het vertrek van frontvrouw Heather Findlay bij Mostly Autumn een aantal jaar geleden, ben ik de band nogal uit het oog verloren. Olivia Sparnenn heeft toen het stokje overgenomen en heeft haar plaats als achtergrondzangeres ingeruild om als nieuwe frontvrouwe te fungeren. Daarnaast is ze mede verantwoordelijk voor het schrijfwerk van drie nummers. Met deze nieuwe cd ga in dus onbevooroordeeld weer eens goed zitten luisteren naar de nieuwe nummers. Hoewel Olivia een minder warm timbre in haar stem heeft dan Heather, klinkt ze in het openingsnummer Unquiet Tears sereen en zuiver. Het nummer ademt meteen de sfeer in van Mostly Autumn zoals ik het graag hoor. Breekbaar doch met een vol geluid en bombastisch. Het tweede nummer Drops Of The Sun kent eveneens het duidelijke herkenbare geluid van Mostly Autumn. De samenzang tussen Olivia en sympathieke voorman Bryan Josh klinkt goed en het geluid varieert tussen rustige stukken om regelmatig los te barsten in een krachtig samenspel van de muzikanten. Hoewel Pink Floydinvloeden duidelijk te horen waren in het werk van Mostly Autumn kom ik in The Devil And The Orchestra duidelijke invloeden van de Beatles tegen uit de periode van Sgt. Pepper. Voor het eerst op de cd komt het gitaarwerk van Bryan Josh duidelijk naar voren in de gitaarsolo. Titelnummer The Ghost Moon Orchestra begint mooi met fluit en piano waarna Olivia invalt. Na drieënhalve minuut zwelt het volume aan en komt er meer tempo zonder de melodielijn van het nummer te verlaten om daarna nog meer te versnellen en zodra de zang van Josh onderdeel gaat worden van het geheel zit ik toch weer op het puntje van mijn stoel. Het kruit lijkt een beetje verschoten. This Ragged Heart is een mooi nummer, maar op zich weinig interessant. King Of The Valley loopt onregelmatig maar kent daarnaast een fraai stukje Hammond Orgel en het gitaargeluid van Josh gaat richting het Gilmourgeluid. Things That We Notice is lieflijk, maar niet echt verheffend. In de slotfase spits ik toch weer de oren. Tennyson Mansion lijkt voort te kabbelen tot het nummer na ruim vier minuten een wending krijgt, die me weer doet herinneren waarom Mostly Autumn tot de top in het genre gerekend mag worden. Via het mooie Wild Eyed Skies komen we bij Top Of The World. Kent wat overeenkomsten met Tennyson Mansion, want ook hier ligt het venijn in de staart. Bryan Josh en kornuiten hebben me laten horen dat Mostly Autumn nog lang niet ter ziele is en nog altijd steevast hun trouwe schare fans, die de Boerderij in Zoetermeer kortgeleden nog tot de nok toe vulde, van goede composities bedient. En hoewel het middenstuk van de cd wat tegenvalt, heb ik toch genoeg fraais mogen aanhoren.
Akoestische show:
13 December: Bluescafe Apeldoorn http://www.bluescafe.nl
Kerstshows met volledige band:
14 December Limburgzaal Heerlen www.
15 December Hedon Zwolle www.hedon-zwolle.nl
16 December W2 Den Bosch, afternoonshow www.w2.nl
Mostly Autumn – The Ghost Moon Orchestra
395
vorig bericht