Progressieve rock en Griekenland is een mooie combinatie. In de lijst van goede metalbands komt Mother Of Millions bij mij zeker voor. De EP Orbit haalde het in 2022 zelfs tot mijn top 3 van beste progressieve albums van het jaar. Het was het eerste wapenfeit na het overlijden van toetsenist Makis Tsamkosoglou. Met George Boukaouris achter de toetsen is de opvolger van Orbit een feit in de vorm van het volledige album Magna Mater. Een album waarin gevoel, melancholie en passie uit alle poriën wordt geperst.
Het nieuwe album telt negen nieuwe composities waarvan de titel slechts uit één woord bestaat.
Inside opent het album en meteen valt de zang op. In alle opzichten is het indrukwekkend te noemen en past het uiterst goed in de melancholische sfeer die Mother Of Millions neerzet. De compositie is gevarieerd en in alle aspecten meeslepend. De melodie is vrij eenvoudig maar enorm pakkend. Steeds wordt er opgebouwd naar een sterk refrein. Zes minuten zijn zo voorbij. Feral volgt op Inside. Het heeft een zwaarder karakter in het begin totdat de zang invalt. Licht melancholisch biedt het mooi contrast met de zware basis. Dat valt op een gegeven moment weg, maar zwelt weer aan tot het trage, zompige refrein. Vooral de coupletten zijn hier innemend en Mother Of Millions laat met een progressieve interventie horen hoe muziek in dit genre vorm kan krijgen. Titelnummer Magna Mater opent weer graag en zwaar. Mother Of Millions zet naast de clean vocals van George Prokopiou wat grunts in en bedient zich van een soort canon in de tussenstukken. In de trage muzikale ondersteuning moet ik soms aan Paradise Lost denken. De melancholie zet zich verder voort in Celestial om daarna verder te gaan met Liminal. Een compositie waarin George zijn falsetstem opzet en zich laat begeleiden door de piano van George Boukaouris (die daarnaast de percussie voor zijn rekening neemt). Na één minuut bouwt het zich allemaal op richting een krachtig stuk muziek. Het tempo ligt laag maar pakt op alle facetten en Mother Of Millions weet je helemaal in te pakken.
Die zware vibe lijkt de rode draad te zijn. Ook The Line is lekker zwaar en vol power totdat het pianospel de hoofdrol overpakt. Hoewel de compositie zich in een andere richting beweegt, blijft de piano op de achtergrond steeds aanwezig als een vlinder die sierlijk door de ranken heen beweegt. De samenzang is prachtig. Het warme timbre en de dieper liggende hogere zang vullen elkaar heel mooi aan. De spanning is te snijden en je weet dat de band opbouwt naar een fijne climax. Daar is het gitaarspel van Kostas Konstantinidis mede debet aan.
Met Halo gooien ze het over een iets andere boeg. Het tempo ligt wat hoger, de keys zijn meer aanwezig gestoeld op een stevige basis. De zang doet een beetje denken aan het solowerk van Arjen Lucassen. Mother Of Millions weet hier een mooi evenwicht te vinden tussen serene zang en een meer uitbundig refrein.
De gevoelige snaar wordt verder gekieteld in Irae. Hier ademt de band passie. Langzaam wordt je verzwolgen door de tonen van Irae. De percussie is hier een belangrijke factor totdat de muur van geluid wordt opgetrokken en je ingespannen aan je boxen gekluisterd de wereld om je heen mag vergeten. Geen ellende en narigheid, maar gewoon ijzersterke progressieve rock. Dat gevoel houdt zich aan in de afsluiter Space. Piano en zang kunnen genoeg zijn om je te vertroetelen. George bedient zich onder meer weer van zijn falset stemgeluid.
Op alle fronten weet Mother Of Millions me weer te pakken. Na de EP Orbit heeft de band een plaatsje weten te bemachtigen in mijn geheugen en met Magna Mater geven ze een mooi vervolg op Orbit, dat geen toevalstreffer blijkt te zijn, maar een prominente speler in het progressieve genre. Magna Mater is een album dat blijft boeien en steeds mooier lijkt te worden.