Mother's Finest – 013 (Tilburg) 07/03/2016

Als ik vanavond naar de 013 in Tilburg afreis, is dit mijn vierde achtereenvolgende dag dat ik concerten bezoek en vastleg. Van de masters of mash-ups Memphis Maniacs naar het surf en garage beat festival Go Wild, vervolgens de allereerste show van een AC/DC tribute band met vrouwelijke vocalen en vanavond de soul / funk / rock van Mother’s Finest. Normaal gesproken ben ik na een aantal van zulke dagen best wel een beetje luistermoe, maar als resultaten uit het verleden een garantie voor de toekomst zijn, dan ga ik dit muzikale weekend met een daverende show afsluiten. Dus in plaats van deze avond dan maar ‘voor lief’ te nemen begeef ik mij met hooggespannen verwachtingen naar de Jupiler zaal…
Mother’s Finest speelt vanavond zonder support act, en er wordt geadviseerd op tijd binnen te zijn omdat de band zich stipt aan het aanvangstijdstip zal gaan houden. Normaal gesproken zou ik het jammer vinden, omdat veel van mijn verassingen zich juist in de voorprogramma’s bevinden, aan de andere kant is de wetenschap dat ik op deze maandagavond niet al te laat thuis zal zijn ook wel weer fijn. Een goed volgelopen zaal kijkt dan ook hoog gespannen richting het podium als de kleine wijzer van de klok het cijfer 8 aantikt…
De band verspilt weinig tijd aan gepraat en begint aan de setlist die anderhalf uur zal gaan duren. Precies zoals verwacht staat de performance van de band als een huis, het samenspel van zang tussen Joyce en Glenn vult elkaar perfect aan, Moses Mo en John duelleren om de beurt op de snaren om de gunst van het publiek te winnen, en de ritmesectie van Jerry en Kerry doen zichtbaaar vrij onopvallend maar des te duidelijker hoorbaar het swingende werk om een solide basis voor de nummers neer te leggen. Save the best for last is ook vanavond van toepassing, als richting het einde van de set achtereenvolgens Monkey, Strawberry Fields, Baby Love en Piece of the rock langskomen.
Hoewel de sfeer in de zaal bijzonder goed te noemen is, is het toch echt tijdens deze laatste nummers dat de herkenning het publiek pas echt goed wakker schudt. Want hoewel je met gesloten ogen een heerlijk optreden mee kunt maken, is de show die zich op het podium afspeelt wel behoorlijk “Amerikaans”: ge-ensceneerd en met weinig echt spontane elementen en interactie met het publiek. Ach, het is de show die ze geven en het mag de pret niet drukken, niet iedere band maakt er een podiumspektakel van of gaat er voor om het publiek van begin tot het einde deel uit te laten maken van de show. Ze hebben mij – met vele anderen – op hoog niveau vermaakt en wat mij betreft mogen ze dat in de toekomst nog wel een keer doen!
Setlist: Disco fly – Truth – Fight the feeling – Cling to the gross – Control – Negro – Shut up – Give it up – Monkey – Strawberry fields – Baby love – Piece of the rock – I don’t wanna / bass solo – My badd