Moto Toscana – Moto Toscana

De band Moto Toscana zet zichzelf in de markt als de bedenker van de doomdisco en de sludgefunk. Doom en sludge nog wel, maar disco of funk hoor je niet terug in hun muziek. Met motoren of Toscane heeft dit Duitse trio al helemaal niets te maken. Denk eerder aan duo’s als The Picturebooks of – net iets bekender – Royal Blood. Met die laatste band hebben ze alvast ongeveer de beperkte bandbezetting gemeen (zang, bas en drum) en een deel van het geluid, dat behalve de eerder aangehaalde doom (in beperkte mate) en sludge nog vooral desert stoner en outer space-noise bevat. Er zouden volgens de band ook nog wat prog-elementen in moeten zitten, maar met enkel bas en drum als instrumenten is dat moeilijk te herkennen. Intussen heb je wel ongeveer een idee van waar dit naartoe gaat.
 
Radiohits zal Moto Toscana in tegenstelling tot Royal Blood niet scoren. Om een mooi ‘vol’ geluid te bekomen wordt bij Moto Toscana net iets te vaak en net iets te eentonig op de cymbalen geramd, wat het groepsgeluid een mooie fuzz-vibe geeft. Goed gevonden en goed uitgespeeld als troef, maar als het in elk nummer terugkeert, heb je het na drie tracks wel gehad. Dat de bas soms jazzy uitstapjes maakt, houdt je wel bij de les, maar het is toch even wennen. Het heeft bij Moto Toscana allemaal iets van een krampachtig zoeken naar een eigen geluid/gezicht. Daar is op zich niets mis mee, zo lang de band nog iets meer te vertellen heeft.
 
Dat lukt overigens nog aardig bij dit Duitse trio. Inzake lyrics, verhaallijnen en muzikale spanningsbogen levert het Duitse trio redelijk goed werk. Wel heeft dit debuutalbum minstens een paar luisterbeurten nodig om helemaal tot je door te dringen. De mooiste momenten beleef je op Sweet Demise, Craving en Ride.