Motörhead – Overkill / Bomber

Terwijl Lemmy Kilmister met zijn kornuiten het hiernamaals een stuk gezelliger heeft gemaakt, blikt BMG terug naar de beginperiode van de band en brengt, omdat het 40 jaar geleden is, de albums Overkill en Bomber nog een keer uit.
De verjaardagseditie betreft niet alleen de beide albums. Zowel Overkill als Bomber worden vergezeld van een tweede cd met daarop een liveregistratie uit 1979. Bij Overkill krijg je een optreden van Aylesbury Friars van 31 maart 1979 voor je kiezen terwijl aan Bomber een optreden in Le Mans van 3 november 1979 is toegevoegd.
Het neemt je, in ieder geval mij, mee naar de beginjaren van de band. Een band die toentertijd een geluid liet horen dat nog niet eerder was vertoond. Als een wervelwind raasde de snoeiharde rock and roll van Lemmy Kilmister, Phil “Philthy Animal” Taylor en Fast Eddie Clarke door mijn hormoonhuishouding heen. Een geluid waar ik als jonge tiener immens naar had verlangd, bleek later. Veertig jaar later is er nog niet veel veranderd. Er zijn natuurlijk hardere en snellere bands gekomen in vier decennia, maar Motörhead, en zeker in deze bezetting, heeft altijd een plek in mijn hart gehouden.
Composities als Overkill, Stay Clean en Capricorn (van het album Overkill) blijken tijdloos. Het is onvoorstelbaar dat na dit album hetzelfde jaar ook Bomber het levenslicht zou zien. In de booklet bij de beide albums wordt er verhaald over de tijd toen en het blijkt dat 1979 ook het jaar moet zijn geweest waarin Motörhead alleen maar heeft gewerkt. En Bomber is geen niemendalletje wat er even doorheen gejast is. Dead Men Tell No Tales en Bomber zijn altijd tot de verbeelding blijven spreken en waren tot het eind toe geregeld in de setlist van de band te vinden.

Leuk is om te zien dat Overkill in het jaar 1979 steevast de opener van een concert was, terwijl het juist in de late jaren van Motörhead dé uitsmijter bij uitstek was. Beide liveregistraties zijn trouwens van goede kwaliteit en laat horen dat de band in de complete carrière zeer consistent is geweest qua spel. Wellicht was Lemmy wat meer bespraakt in de beginjaren, maar uiteindelijk ging en gaat het om de muziek van de band.
Motörhead is nog altijd een begrip in de metalwereld en Lemmy zal nooit vergeten worden. Motörhead is van het begin tot het einde trouw gebleven aan zijn eigen geluid. Het was gewoon spelen en geen nonsens erom heen. Het is eerlijk, krachtig en opzwepend. Dat was zo en dat is zo.
De re-release van Overkill en Bomber is een mooi verjaarscadeau en een aanwinst voor de liefhebber, die zoals ikzelf, met trots beide grammofoonplaten draait. De twee liveregistraties zijn een bonus daarop. Het enige dat nog gezegd dient te worden is: “We’re Motörhead and we’re playing fucking rock and roll. Don’t forget us.”