Moulin Blues Festival – Ospel
Zaterdag 5 mei 2018
Op naar dag twee, op een zonovergoten Ospelse weide. De temperatuur is inmiddels gestegen, net als het aantal bezoekers. Veel festivalbezoekers, waaronder behoorlijk wat kinderen, zoeken de zon op en gebruiken de optredens als lekker achtergrondmuziekje. Maar de echte diehards verdringen zich uiteraard voor de twee podia. En ook daar valt het een en ander te genieten.
Aaron Keylockwordt algemeen beschouwd als een gitaar-wonderkind. Zijn meest recente album Cut Against the Grain uit 2017 (is het een stiekeme verwijzing naar Rory Gallagher’s klassieker Against the Grain?) werd dan ook goed ontvangen. De band zet een degelijke rockshow neer, met de nodige dosis gitaargeweld. Helaas is Aaron’s stem niet altijd even zuiver en is er regelmatig wat onenigheid tussen de bandleden. Zo probeert Chris Hansen zijn blues harp zoveel mogelijk naar de voorgrond te krijgen, dit tot ongenoegen van Keylock. Ik heb het idee dat Hansen inmiddels al iets te veel drank achter de kiezen heeft.
Je vlucht missen en je paspoort niet in orde: het overkwamCorey Dennison. Het gevolg is dat hij te laat in Ospel arriveert, waardoor het programma uitloopt. De overige bandleden zijn echter wel op tijd en vermaken het publiek alvast met wat songs, onder meer covers van Johnny Cash. Dennison’s entree is uiteindelijk een legendarische: de omvangrijke gestalte betreedt het podium aan de zijkant, pakt onderweg een fles bier mee en drinkt die in één teug leeg. Met de fles nog aan de lippen speelt hij eenhandig de akkoorden. Dennison is een prima muzikant, maar de rare danspasjes die nergens bij de muziek passen kan hij de volgende keer maar beter achterwege laten.
Goed ontvangen door het publiek worden Robert Jon & the Wreck. Niet erg vreemd, want de southern rockers doen soms denken aan de Black Crowes. De jonge gitarist van de band steelt de show: zijn solo’s worden met luid applaus begroet door de tentbezoekers. De hele band zet een degelijke show neer, en het klinkt allemaal strak, zuiver en zoals het hoort.
De Blues Caravan is een wisselend collectief met een mix van aanstormend talent en gevestigde namen, dat jaarlijks wordt gepresenteerd door het gerenommeerde Duitse blueslabel Ruf Records. In de Blues Caravan van 2017 speelden onder andere Big Daddy Wilson, Si Cranstoun en Vanessa Collier. Dit jaar pakt Ruf Records uit met een wel heel bijzondere samenkomst van blues-zwaargewichten. Aan het begin en het eind van het optreden spelen alle karavaanleden samen, daartussen in krijgen ze allen de ruimte voor een eigen set en een eigen ‘moment of fame’. Het is met name Mike Zito die zich met zijn performance als echte showman ontpopt. Als geen ander weet hij het publiek te bespelen en dat levert fijne momenten op. Zito is zeker geen onbekende voor de Moulin Blues adept – zo stond hij in 2010 al op het festival -, en is hij inmiddels een gevestigde naam in blueskringen. Met zijn altijd herkenbare stem en een kwalitatief hoogstaande portie rauwe, funky blues met rockinvloeden en intens gitaarwerk pakt hij het publiek met gemak in.
De reis naar Ospel van Eric Gales kende aanvankelijk wat problemen. Gales reisde met zijn band per trein vanuit Duisburg naar Limburg, maar vergat daarbij zijn spullen mee te nemen. Gelukkig arriveert alles toch op tijd in Ospel. Gales begint zijn optreden met een relaas van zijn hardnekkige drank- en drugsgebruik, dat hem al vier keer bijna het leven kostte. Inmiddels is de gitaarbeul bijna twee jaar clean, wat hem het nodige applaus van het publiek oplevert. Gales speelt met 100% overgave en vraagt het publiek om energie, die hij vervolgens weer terug kan geven aan datzelfde publiek. Het optreden is een pure Amerikaanse ‘showcase’. Doordrenkt met veel opsmuk en het nodige gitaargeweld, waarbij Gales heel wat lange solo’s en huzarenstukjes uit de kast tovert. Ook Gales’ echtgenote speelt mee in de band. Gales verwerkt meerdere covers door zijn nummers heen. Zo horen we Jimi Hendrix en zelfs AC/DC voorbij komen.
Het optreden van legende Kim Wilson is een drukke bedoeling. Of de kou buiten daarvan de reden is of simpelweg de naam en faam van Kim Wilson weet ik niet, maar het lijkt alsof het voltallige publiek zich naar de grote tent heeft begeven. Wilson zorgt met de traditionele blues harp voor een gedegen set, die nergens echt spannend wordt.
Iets spannender is het wellicht bij de afsluiter in de kleine tent, de in strakke kostuums uitgedoste Kokomo Kings. In een goed gevulde tent is het dansen geblazen op de klanken van de blues harp en de contrabas. Het zijn vooral de dames in het publiek die voor het podium in beweging komen.
Festivalafsluiter dit jaar is de Nick Moss Band, featuring Dennis Gruenling. Het lijkt een vrij ondankbare taak voor gitarist Moss en blues harpist Gruenling (met luipaardjasje en donkere zonnebril) om na Kim Wilson op de planken te moeten klimmen. Maar het lukt ze toch – wellicht ook mede vanwege het wat matte en voorspelbare optreden van Wilson -, om de aandacht van het publiek voldoende vast te houden. Natuurlijk vertrekken de eerste festivalbezoekers dan al huiswaarts, moe en voldaan na een lange, warme dag vol drank en muziek, maar van een absolute leegloop is geen sprake. Het is een waardige afsluiter van Moulin Blues 2018.
Line-up Moulin Blues 2018 zaterdag 5 mei
Grote tent:
The Ragtime Rumours, Aaron Keylock, Corey Dennison Band, Robert Jon & The Wreck, Blues Caravan featuring Mike Zito, Bernard Allison & Vanja Sky, Eric Gales, Kim Wilson, Nick Moss Band featuring Dennis Gruenling.
Kleine tent:
The Electrophonics, The Cornfeds (twee optredens), Levi Parham, Paul Benjaman Band, Hollis Brown en Kokomo Kings.
Verslag : John Janssen
Foto’s : Dave van Hout