Mountain Eye – First We Become Ashes

Mountain Eye bracht in 2021 en 2022 al vier singles uit die afkomstig zijn van het tweede album First We Become Ashes, de opvolger van het debuut Roads Uncharted uit 2019. Naast deze vier singles zijn er nog zeven nieuwe composities en twee interludes te vinden op het album. De vier singles smaakten in ieder geval naar meer en ik was dan ook razend nieuwsgierig naar deze band die gretig tekeer gaat.
De band heeft heel brutaal gekozen om het tweede album ook maar meteen in de vorm van een conceptalbum te persen waarin zelfontwikkeling aan de hand van de theorie van Friedrich Nietzsche (in het boek Also Sprach Zarathustra) ten grondslag heeft gelegen aan de inhoud van de teksten. Volgens Nietzsche verloopt de ontwikkeling van mensen in vier fases: de sheep fase, camel fase, lion fase en child fase. Voor het ‘gemak’ heeft Mountain Eye zich beperkt tot de laatste drie fases. Deze driedeling is ook duidelijk muzikaal aanwezig op het album en niet alleen tekstueel. De eerste vier composities omvatten de camel fase waarin je probeert de functioneren binnen de bekende normen en waarden.
One Of Nothing zet daarin meteen de toon. Opvallend is de stuwende ritmesectie en het enorm sterke refrein. Muzikaal schuurt het binnen een stevige rockbasis aan de metal van Lamb Of God en er zijn wat ingrediënten van Slipknot toegevoegd wat het geheel verrassend, veelzijdig en daarmee uiterst pakkend maakt. De vaart zat er al lekker in maar in Synopsis wordt het tempo nog een beetje opgevoerd en vragen uptempo en kracht de aandacht. Het is evenals de opener weer een stevige meezinger en het lijkt me sterk dat niet live een succeskraker gaat worden. Snufjes nu-metal bieden weer die verrassende wendingen die worden afgewisseld met de sterke refreinen. Er zit zelfs een klein breakdowntje in en daar houd ik wel van. Even grooven en bangen tot je weer mee mag brullen met het refrein. Het album vervolgt met Watershed dat je waarschijnlijk al hebt kunnen beluisteren in juni 2021 toen de single online kwam. Startend met een Red Hot Chili Pepper-achtige zanglijn gaan de heren aardig los. Ook hier is de nu-metal aardig vertegenwoordigd in het totale geluid. Angst, schuldgevoel en frustratie krijgen hier een muzikale vertaling. Na ruim drie minuten verandert de sfeer enigszins en voert Mountain Eye de spanning en kracht weer mooi op naar het einde. De camel fase eindigt met het prachtige Away From Here, een soort ballad waarin de energie van de band is omgezet in een emotioneel tafereel waarin de passie fier overeind blijft staan.
De interlude Hourglass brengt je naar de volgende fase: de lion fase waarin de weerstand tegen de huidige normen en waarden grote proporties aan gaat nemen.
Deze fase start met een oosters tintje in Let Me Dream Forever dat naast het oosters accent vooral gekenmerkt wordt door een soort tribalritme. Een ritme dat uitmondt in een krachtig vervolg waarna de basis wordt opgepakt en de wat zeurderige zangmelodie positief uitpakt. Stevige rock in een aantrekkelijk jasje voordat Pescera van start gaat en de basis meer in de metalcore te zoeken is. We gaan weer los en de weerstand is voelbaar. Mountain Eye beperkt zich hier niet tot één melodie maar speelt met stijlen en ritmes en pakt, zoals inmiddels vertrouwd, een sterke melodie in het refrein. Hakkend, snuivend en groovend werkt de band naar een dunne breakdown in de aanloop naar een ‘lieve’, wat rustige afsluiting. De volgende single dient zich aan in Event Horizon. Hier ligt het accent sterk op de alternatieve (indie)rock. Daarmee speelt Mountain Eye zich meer in de kijker van bijvoorbeeld KINK FM. De band verkent wat muzikale gebieden wat uiteindelijk past in de fase waarin we ons op het album bevinden. 9 Knives ligt min of meer in het verlengde van de mainstreamrock hoewel de krachtige stukken hier meer aandacht vragen. De tweede zanglijn past uitstekend en geeft de compositie meer diepgang. En dan komt dan toch weer die verrassende wendingen waarin techno-elementen voorzichtig ingepast zijn in het totale geluid van 9 Knives.

Hibernation is de tweede interlude en slaat een brug tussen de lion fase en de child fase. Een fase waarin je je geen zorgen meer maakt over allerlei normen en waarden, er niet tegenaan schopt maar gewoon doet wat je wilt doen.
My Last Winter kwam als single vorig jaar november uit en start vrij rustig, vervolgt zijn weg rustig verder kabbelend maar na enige tijd ontpopt deze compositie zich in een genadeloze moderenmetalcompositie. De afwisseling tussen de krachtige erupties en de meer rustige stukken zorgt ervoor dat je de aandacht blijft houden. Qua geluid valt de volle productie positief op.

Vanuit de modernmetal is het niet zo’n grote stap naar het rockkarakter van Elemental. Rock met een lekkere vibe en verrassende dubstepelementen aan het eind om vervolgens met IME af te sluiten waarin de passie en liefde voor goede rockmuziek mooi tot uiting komt. Het is niet een rechttoe-rechtaan rockcompositie maar enigszins chaotisch van aard. Chaotisch op een prettige manier. Keiharde moshbare riffs worden bijgestaan door vette groove en ook hier wat techno-elementen om het geheel wat verder op te leuken. En zoals het album startte met een aantal zeer meezingbare composities, zo sluit het album ook op die manier af.
Mountain Eye neemt best een moedige stap door een conceptalbum te maken dat ook nog eens gebaseerd op een befaamde theoretische uiteenzetting van de zelfontwikkeling van mensen. Toch heeft de band het voor elkaar gekregen om op First We Become Ashes alles in een prettig rockend jasje te gieten, waarbij voor mij de eerste fase zonder meer het meest aantrekkelijk is. Mountain Eye laat horen op het album dat ze heel goed in de gaten hebben hoe ze een compositie op kunnen bouwen en met behulp van stijl-, tempo- en sfeerwisselingen de aandacht vast kunnen houden.