Op acht juni was het zo ver; de vierde editie van Move Your Skeleton! Een lekker gevarieerd programma, gave bands en slechts twaalf euro vijftig voor een kaartje (vijftien aan de deur), daar moest ik uiteraard bij zijn. Reden genoeg om in de vooravond mijn lome botten richting Innocent Hengelo te bewegen voor een avondje death, black en punk!
Iets na zessen is het de eer aan Skumratzz om de avond te openen. Aan enthousiasme is er geen gebrek bij dit Brabantse duo. De heren stonden geadverteerd als blackened punk maar uit de helaas nogal modderige gitaarsound zijn ook invloeden uit thrash en doom te halen. De muziek wordt afgewisseld door lollige soundbites (hoor ik daar nou Tiny en Lau?). Ook probeert de zanger wat met het vroeg aanwezige publiek te communiceren. Helaas is hij door de constante feedback en doordreunende gitaarklanken praktisch onverstaanbaar. Sowieso rammelt het qua sound, strakheid en spelniveau nog wat bij het gezelschap. Tuurlijk, deze muziek moet het niet hebben van al te technische capriolen, maar gitaar en drum gingen regelmatig langs elkaar heen en ook qua tempovastheid waren wat verbeterpunten te horen. Aan de inzet lag het in ieder geval niet. Nu alleen nog even terug naar de oefenruimte voor de puntjes op de i.
Hierna is het aan Von Mollestein om aan te treden. Zanger Mr. Cooger is de organisator achter dit festival, dus is het logisch dat de band op de affiche staat. Von Mollestein speelt een unieke vorm van aggroblack met zang, gitaar, bas en drumcomputer. Helaas heeft de band last van een enigszins rommelig begin. Het geluid staat niet lekker en de gitaar en zang zijn erg slecht te horen. De band speelt zich er echter knap doorheen en vanaf het derde nummer lijkt het geluid beter afgesteld. Wel blijft de band wat last houden van feedback; iets wat in een kleine zaal als de Inno altijd een gevaar blijft. Knap genoeg valt het optreden hierdoor zeker niet in duigen. Dit is te danken aan de pakkende stage presence en het enthousiasme van het gezelschap. Met hun iconische outfits, laservingers en zwarte kaarsen blijft de band enorm onderhoudend om naar te kijken. Vanaf het moment dat het geluid beter afgesteld is, valt ook op dat de band gewoon hele interessante bas- en gitaarpartijen kent. Een dikke pluim mag uitgedeeld worden aan gitarist Dunkelwalt, die een aantal smakelijke gitaarsolo’s uit de vingers tovert. Met Mr. Cooger heeft de band een waar podiumbeest in de gelederen. De man schreeuwt alsof zijn leven er vanaf hangt en hij is constant in beweging, zowel op als voor het podium. Op het vierde nummer valt op dat bassist Dr. West zich ook vocaal behoorlijk heeft ontwikkeld. Terwijl de zanger even het podium afloopt neemt de bassist de honneurs waar en dat doet hij met verve. Een verbeterpuntje is dat de drumcomputer klanken wat verouderd klinken, iets wat de algehele sound niet ten goede komt. Desondanks een zeer vermakelijke show!
De hele avond door vallen een paar heren op in het publiek. De roze skimaskers van Deze Moeders Neuken Gratis zijn dan ook een enorme eyecatcher tussen het zwartgeklede publiek. Zij mogen na Von Mollestein het podium op. Vanaf het begin zit de sfeer er heerlijk in. De band speelt een lekker foute maar enorm energieke mix van punk, hardcore en algehele gekkigheid. Met korte, puntige nummers die geïnspireerd zijn door de meest vunzige contactadvertenties ligt al gauw het gevaar op de loer dat een en ander meer op de lachspieren dan de nekspieren werkt. Bij DMNG is dit allesbehalve het geval. Tuurlijk, de flauwe humor, de opgewonden teksten en titels zoals Geile 60 Plusser, Swingers en Stiekem Vreemd Gaan, de spagaat die zanger Richard Kaas op het podium tentoonstelt en de schijtlollige pakjes zorgen voor een humoristische bedoening. Onder die geile geintjes zit echter een strakke en ontzettend aanstekelijke muzikale basis. De gitaar en bas ronken heerlijk hard door de speakers. De zang wordt vol overgave gebracht en gaat van een Ome Henk sound tot aan wilde uithalen die aan black metal doen denken. De glansrol deze avond is echter weggelegd voor de waanzinnig strakke drummer Snarpel. Zijn spel verraadt dat er onder de leuke en overtuigende gimmick gewoon ontzettend slimme muzikanten schuilgaan. Het piept, het kraakt, het beukt en alles zit er glashard op. Het publiek vreet het dan ook op als zoete koek. Ik verwachtte vooraf vooral een slappe lach, maar deze moeders toverden op een andere manier een glimlach op mijn gezicht. Echt een waanzinnig gaaf optreden.
Daarna is het als vierde band van de avond de beurt aan Caedere. De heren bestaan al sinds 1998 en zijn dus ervaren rotten in het death metal vak. Gitarist Thomas onderging recent een ingrijpende operatie en daarom staat vanavond invalgitarist Pim van Caffas Rain met de band op de planken. De band lijkt er geen hinder van te ondervinden, want vanaf minuut één vliegen ze het publiek naar de strot. In het begin zijn er helaas weer wat problemen met het geluid en feedback, maar vanaf het tweede nummer zijn deze grotendeels opgelost. Wel blijft de drum soms net iets lastiger hoorbaar, doordat de rest enorm hard staat. Wat direct opvalt bij de band is het enorm strakke drumwerk en de heerlijk lompe en eigenzinnige riffs. Met Marcel Tjepkema heeft de band een bijzonder energieke frontman in de gelederen die het publiek heerlijk weet op te zwepen. Hij, bassist Joey en gitarist Niels zijn alle drie ook zeer goed bij stem deze avond. Bij het vierde nummer neemt de band iets gas terug, wat resulteert in veel headbangende bezoekers. Het publiek doet, ondanks het storend harde volume wat van het podium afkomt, enthousiast mee. De band staat ondanks de afwijkende bezetting heel ontspannen op het podium. De kwaliteit en ervaring spat er af. Oudjes als Rotten to the Core blijven smullen, maar ook de nieuwe nummers die de band ten gehore brengt werken live erg goed. Het is dan ook met smart wachten op een nieuwe plaat van dit gezelschap. Als Marcel voor het begin van Orbital Cleansing verkondigt “wat is metal toch prachtig mooi”, kan ik dat dan ook alleen maar beamen. Metal is inderdaad prachtig mooi en dit zijn de optredens die het bewijzen.
Het gaat goed met het Apeldoornse The Lucifer Principle. Zo staat de band dit jaar op zowel Stonehenge als Alcatraz. Deze avond staan ze als headliner op de planken. Vanaf het eerste moment is het geluid zo strak als een tiet. De ervaring druipt er vanaf en de band doet direct zijn headliner spot eer aan. De catchy beukende death metal heeft geen enkel probleem om het publiek mee te krijgen. Vandaag speelt ex-gitarist Hein mee omdat de huidige snarenplukker Giedo rugklachten heeft. Het gedeelde verleden is hoorbaar, want het kost de invaller geen enkele moeite mee te beuken. En beuken doet het. Het lekker trage Razor breekt de Innocent bijna af en ook Eaten By the Wolves doet het goed met z’n snelle riffs. “Wat er ook gebeurt in de wereld, wij zijn een familie”, aldus frontman Earik die bijzonder goed bij stem is. Vervolgens trapt Monster af, een nummer over mensen die in het zwart gekleed gaan, oftewel de metalheads. De sound is echt overweldigend goed afgemixt, wat laat zien dat het dus echt kan in de Innocent. Als Marcel van Caedere vervolgens een deuntje meegromt is het feest helemaal compleet. Feest is het ook met Feeding the Land of the Dead, waar Earik het publiek vraagt om een zombiedansje te doen. De aanwezigen doen hier gretig aan mee. Afsluiten lijkt de band te doen met publiekslieveling I Am the Law, maar onder hard applaus komt er nog een heerlijke toegift. Een enorm strakke en overtuigende set van een uiterst sympathieke groep. Dat belooft wat voor de komende festivalzomer!
Al met al was Move Your Skeleton 2024 een groot succes. Een feest van formaat neerzetten als DIY festival met zo’n lage ticketprijs is een absolute topprestatie. Door de avond heen viel het geluid soms wat tegen, maar het enthousiasme en de podiumervaring van de meeste bands zorgden ervoor dat dit nauwelijks stoorde. Volgend jaar weer? Ik hoop het wel en kijk er in ieder geval vast naar uit. Wat is metal toch prachtig mooi!