Het komt niet vaak voor dat er drie goede bands samen op tournee gaan. Het leuke aan deze samenstelling is dat ze alle drie een aparte periode vertegenwoordigen. De basis van Faster Pussycat ligt in de jaren 80, toen haarlak en spandex broeken de trant waren. Mr. Big maakte furore in de jaren 90 en sinds 2006 doet The Answer verwoede pogingen om op grote schaal door te breken.
Het is klokslag 19:00 uur als Faster Pussycat het spits afbijt en ondanks dit vroege tijdstip is de zaal toch al redelijk gevuld. De groep zien we nou eenmaal niet zo vaak in Nederland dus dit kan best de reden zijn dat veel bezoekers al op tijd binnen zijn. Afgaande op het aantal aanwezigen met opgespoten haar en jaren 80 look zijn er in ieder geval bezoekers die speciaal voor Faster Pussycat zijn gekomen. Het wordt zeker geen legendarisch optreden. Daar is een half uur gewoon te kort voor en bovendien kampt de groep met de nodige geluidsproblemen op het podium. Daar is in de zaal overigens niks van te horen. Ondanks dat het optreden daardoor nogal ongeïnspireerd overkomt worden er wel goede uitvoeringen gespeeld van o.a. Bathroom wall , Slip of the tongue en de geweldige ballad House of pain.
The Answer heeft inmiddels al zo’n beetje voor alle grote namen als voorprogramma gefungeerd maar op eigen houtje zullen de vier uiterst sympathieke Ieren waarschijnlijk altijd veroordeeld blijven tot clubs of zelfs als support act van de iets minder grote acts zoals op deze avond. Na de uitstekende debuutplaat Rise uit 2006 werden de heren (vooral door de Engelse pers) gezien als “the next best thing” maar het heeft helaas niet zo mogen zijn. Niet dat er iets mis is met het spelen in clubs. Integendeel zelfs, maar het lijkt er op dat het heilige vuur er toch een beetje uit is momenteel. De echte drive en energie die de groep zo kenmerkte in die eerste jaren is er nu niet. Dat neemt niet weg dat The Answer een goed en degelijk optreden neerzet. Met een positieve en sympathieke uitstraling kom je ver en ook nu weet de groep, onder leiding van zanger Cormac Neeson de nodige zieltjes te winnen. Geweldige nummers als Come follow me en Pride gaan er nog altijd in als koek maar de echte vonk ontbreekt helaas.
Die vonk blijkt bij Mr. Big nog volop aanwezig te zijn. Vanaf de eerste seconde klinkt de groep overtuigend. Het geluid is goed, de zaal goed gevuld, gitarist Paul Gilbert en bassist Billy Sheehan zijn geweldig op dreef en wat heeft Eric Martin nog steeds een fantastische stem. Het begin is overweldigend. Nummers als Daddy, brother, lover, little boy (The electric drill song), Undertow en Alive and kickin’ staan als een huis en de spelvreugde straalt er vanaf.
De groep is nog altijd een hecht collectief. Dat blijkt vooral na vier nummers als drummer Pat Torpey het podium betreed. Torpey lijdt al jaren aan de ziekte van Parkinson en is niet meer in staat om te drummen. Tijdens het optreden doet hij af en toe mee als percussionist en neemt alleen plaats achter het drumstel tijdens de ballad Just take my heart. Dat gaat hem nog enigszins acceptabel af maar het is duidelijk dat het hem moeite kost. Zijn enthousiasme en positiviteit is er niet minder om en is aandoenlijk om te zien. Het is te hopen dat hij dit nog lang kan volhouden. Zijn vervanger Matt Starr is overigens een prima alternatief.
Met klasbakken als Gilbert en Sheehan zijn solospots natuurlijk onvermijdelijk. De heren zijn echter van een niveau dat die geen seconde vervelen. Sterker nog, het lijkt wel of het publiek juist wacht op deze momenten want de telefoons gaan massaal de lucht in. Dat geldt ook voor de commerciële hits als Wild world en To be with you die veel bijval krijgen.
Toch maakt Mr. Big de meeste indruk als er veel herrie gemaakt wordt. Green-tinted sixties mind, Addicted to that rush en het geweldige 1992 zorgen voor kippenvel waarbij ook nog eens duidelijk wordt dat de meerstemmige zang van hoog niveau is. Het optreden wordt afgesloten met Defying gravity, het titelnummer van het laatste album. Mr. Big is een band waaraan alles klopt. Top avond.