Mr. Big – TivoliVredenburg (Utrecht) 18/10/2014

In de jaren 90 scoorde het Amerikaanse Mr. Big een paar flinke hits waarvan de ballad To be with you (1991) de bekendste is. Hoe leuk die hits ook zijn, er ontstond wel een verkeerd beeld van de groep want menigeen dacht en denkt nog steeds dat Mr. Big enkel een band is van mierzoete ballads. Niets is echter minder waar. Mr. Big is namelijk gewoon een geweldige hardrock band die met Paul Gilbert (gitaar) en Billy Sheehan (bas) twee waanzinnig goede en alom gerespecteerde muzikanten in de gelederen heeft. Voeg daarbij de karakteristieke stem van Eric Martin en je hebt echt wel iets bijzonders.
Dat werd direct al duidelijk vanaf openingsnummer Gotta love the ride, afkomstig van het onlangs verschenen album The stories we could tell. Het geluid staat als een huis en voor een goed gevulde zaal speelt de band vanaf de eerste seconde al een gewonnen wedstrijd. Martin is goed bij stem maar het zijn toch vooral Gilbert en Sheehan die de meeste aandacht opeisen door hun fabelachtige spel. De gitaarsound van Gilbert en het speelse gemak waarmee hij de riffs en solo’s ten gehore brengt is een lust voor oog en oor. Hetzelfde kan gezegd worden over Sheehan.
Vlak voor de tour werd bekend gemaakt dat drummer Pat Torpey niet van de partij zou zijn omdat bij hem Parkinson was geconstateerd en hij niet meer in staat is om goed te drummen. Hij wordt tijdens deze tour op prima wijze vervangen door Matt Starr die eerder in de band van voormalig Kiss gitarist Ace Frehley speelde. De verrassing is echter groot als Torpey tijdens het tweede nummer toch op het podium verschijnt en het merendeel van het optreden zal fungeren als percussionist. Een enorme opsteker voor de fans maar ook een prachtig gebaar naar Torpey die dan ook een helden ontvangst krijgt. Maar hoe mooi en ontroerend het soms ook is, het is tevens zeer triest om te zien dat het inderdaad niet goed gaat met de beste man. De benen willen nog wel maar de armen laten het afweten. Ondanks dit alles staat hij met zichtbaar plezier op het podium en neemt hij tijdens een nummer zelfs plaats achter het drumstel.
Omdat er in dezelfde zaal later op de avond nog een evenement zal plaatsvinden en ze aan tijd gebonden zijn dendert de band bijna twee uur achter elkaar door om maar zoveel mogelijk nummers te kunnen spelen. Hoogtepunten zijn American beauty, Undertow en de klassiekers Green-tinted sixties mind, Addicted to that rush en natuurlijk Daddy, brother, lover, little boy (The electric drill song). Halverwege de show is er een akoestisch intermezzo waarbij o.a. het onvermijdelijke Wide world langskomt. Uiteraard komt tegen het einde van het optreden ook het al genoemde To be with you aan bod. In alle opzichten een geweldige avond met een historische waarde omdat dit waarschijnlijk de laatste keer is geweest dat Torpey van de partij was.