Samen bijna goed voor 1000 jaar ervaring zorgen de heren voor een muzikaal feestje. Wars van alle genres en hypes doet Michael Schenker met zijn group waar hij goed in is. Hij heeft alle stromingen overleefd door trouw te blijven aan de hardrock van weleer met composities die klassiek opgebouwd zijn.
Drilled To Kill is een onvervalste snelle rockcompositie die in alle aspecten decennia aan rock laat herbeleven. Met een ritmesectie die op fullspeed is ingesteld laat Michael Schenker zijn band floreren en weet dat met zijn virtuoze gitaarspel nog een extra accent mee te geven. Het samenspel tussen gitaar en toetsen is een voorbeeld voor velen.
Met Don’t Die On Me Now wordt de rem rustig ingetrapt en ligt de nadruk meer op een bluesyrockkant zoals je dit ook bij Deep Purple tegen zou kunnen komen.
Na een enigszins rustige compositie is het wel weer tijd voor wat meer tempo in Knight Of The Dead. Hier zet Michael Schenker de rock weer in de steigers zoals het hoort. Geen poespas, maar gewoon eerlijke rock. Het is bijna onwaarschijnlijk dat hij niet met Axel Rudi Pell in zee is gegaan voor dit album, omdat er toch stevige overeenkomsten liggen in het geluid. Opvallend is wederom die pompende, niet aflatende ritmesectie die als een perpetuum mobile de zaak draaiende houdt en geolied wordt door het gitaarwerk van de meester zelf.
Zoals het een goed rockalbum betaamt zijn er altijd de rustige, meer emotievolle composities. After The Rain is er één van. Hoewel het niet meer van deze tijd is, zie ik bij het horen van After The Rain met mijn ogen dicht, nog honderden aanstekers de lucht in gaan die heen en weer wiegen op de tonen van de muziek. Jammer dat deze ondertussen oeroude traditie is ingehaald door de mobiele technologie. Zou toch leuk zijn wanneer de iphone 13 een telefoon is met ingebouwde aansteker.
Immortal laat zich om en om leiden door het tempo want Devil’s Daughter heeft weer een stevig tempo die de basis vormt voor een ouderwetse rockcompositie met blues-elementen. Geen verrassingen hier maar een degelijke compositie die lekker opgebouwd is rond het concept van couplet en refrein en waarin een gitaarsolo niet mag ontbreken.
In de 50 jaar dat Michael Schenker al rondloopt in de muziekwereld heeft hij het nodige aan ervaring en invloeden mee weten te pikken bij de oude jongens. Zo lijkt de vibe van Rainbow terug te keren in Sail The Darkness. Het geheel straalt door een wat stroperig ritme de sfeer uit van de rock uit de einde jaren zeventig. En ook Come On Over past hier mooi in het straatje.
Dat betekent niet dat alles ook helemaal tot de verbeelding spreekt. The Queen Of Thorns And Roses past uitstekend in de tijd van Motley Crue, maar raakt bij mij door de eenvoud niet echt een snaar. En dat overkomt me aan het einde van het album ook met Sangria Morte en het rustige In Search Of The Peace Of Mind. Laatstgenoemde compositie heeft meer in zijn mars dan de eerder genoemde composities, maar het is wat langdradig. Michael Schenker laat zichzelf wel gelden in de lange gitaarsolo waarbij de groove belangrijk is dan het vingervlugge gitaarspel.
Immortal is een mooi jubileumexemplaar waar Michael Schenker met zijn Group vijf decennia aan rockmuziek de revue laat passeren. Dan hoeft niet alles tot de verbeelding te spreken voor mij want het overgrote deel is lekker genieten. Zelf vind ik dit album als MSG ook beter dan het laatste album van Michael Schenker Fest en laat oude tijden in een eigentijdse jas herleven.