Muck – Burning Light

Coverbands worden nog wel eens onderschat. Over het algemeen zijn ze echter technisch beter onderlegd dan menig bandje dat eigen nummers ten gehore brengt. Muck bijvoorbeeld, uit het Utrechtse Den Dolder, brengt live covers van onder andere Queen, Billy Joel en The Eagles. Daarvoor moet je toch echt iets in huis hebben.
Daarnaast stonden ze de afgelopen jaren op het podium met Erik Mesie (Toontje Lager) en Robert Jan Stips (The Nits, Freek de Jonge). Dat leidde tot een hechte band die in 2016 bij de Clash Of The Coverbands met de publieksprijs naar huis ging. Dat leverde een reeks nieuwe optredens op en de plannen werden gesmeed voor een cd met eigen nummers.
En dat is waar het lastig wordt voor veel coverbands. Technische vaardigheden zijn een ding, zelf goede nummers schrijven is een heel andere discipline. Wanneer je je daarbij begeeft in de poprock, zoals Muck dat doet, wil ‘licht en poppy’ in Nederlandse handen nog wel eens uitmonden in nogal makkelijke hoempa. Zo niet bij Muck.
De zeven songs op Burning Light zijn goed opgebouwd, met mooi gedoseerde instrumentatie en fraaie koortjes. Producer John van den Borne is er bovendien in geslaagd veel diepte in het mooi open geluid te krijgen. Bij Running Down The Hill werken de gelaagde gitaarpartij en de tinkelende piano bijvoorbeeld erg goed. De sound van de gitaar van Björn Velthuizen doet me meerdere keren aan 10cc denken. Nergens opdringerig en desondanks heel prominent.
Zanger (en toetsenist) Jeroen van ’t Hoenderdaal heeft een prima stem en maakt het zichzelf niet makkelijk met zijn zanglijnen. Een paar keer heeft dat tot gevolg dat de zang op het randje zit. Het is zeker niet vals, maar de weg naar een hogere noot zorgt een paar keer voor voorkrullende tenen bij mij. Het zit ‘m daar dus niet in de noot in kwestie, als wel in de weg ernaartoe. Niettemin een goede prestatie. De hele band, dus ook drummer Ruud de Ligt en bassist Sander Wilson, draagt bij aan de stijlvolle koortjes die steeds te horen zijn.
Waar aanvankelijk de bedoeling was een album met zo’n twaalf nummers uit te brengen, zijn het er uiteindelijk zeven geworden. Beter zeven nummers tot in de puntjes uitgewerkt dan twaalf half, zal de redenering geweest zijn. Wat mij betreft is dat een goede keuze geweest. Ook de verpakking is dik in orde: mooi artwork en alle informatie die je wilt hebben, inclusief teksten. Slechts een kniesoor ziet daar wat foutjes in. (Ik ben een kniesoor, zo blijkt.)
Running Down The Hill, het effectief met koortjes opgesierde Come My Love en de gedragen afsluiter All Alone zijn mijn favorieten. Muck heeft met Burning Light een fijn album uitgebracht. En dat is beslist geen 1 aprilgrap.
Muck website