3 keer is scheepsrecht moeten Kreator en Lamb Of God gedacht hebben. Waar ze ooit Power Trip mee vroegen op tour ging dat door onder andere corona niet door (rest in peace Riley Gale). Toen zou het de beurt zijn aan Thy Art Is Murder en Gatecreeper, maar ook dat werd afgelast. Nu op 2 Maart is het dan zo ver en zorgt Municipal Waste voor de support.
Bovenstaande band draait ondertussen al meer dan 20 jaar mee en speelt zelfbenoemde Fast-thrash en Crossover Thrash. Galloperende ritmes, thrashy riffs en snelle solo’s maken deze muziek uiterst geschikt voor moshpits en circlepits. Dat is ook hetgene dat we vanaf opener Demoralizer voorgeschoteld krijgen. Aan het grote aantal opgekomen mensen te zien is Municipal Waste geen onbekende. Hun allereerste Nederlandse show blijkt dan ook in 013 geweest te zijn, dus onbekend zijn ze hier daadwerkelijk niet. Ze zijn maar wat blij om terug te zijn en het publiek laat weten dat dit geheel wederzijds is. Korte nummers met vooral snelheid worden van zang voorzien door Tony Foresta. Hij doet wat denken aan een hoog gestemde versie van Mark Osegueda van Death Angel. Dat klinkt maar wat prettig in het gehoor. De backing vocals zijn niet altijd even goed, maar wanneer de rest zo strak is zal er geen haan naar kraaien. Er is plaats voor politiek beladen songs en er is plaats voor een dosis humor. Municipal Waste weet er een waar feestje van te maken. Met Demoralizer, Grave Dive en High Speed Steel staat de nieuwe plaat Electrified Brain uit 2022 centraal. Richting het einde wordt er gevraagd om crowdsurfers en die laten niet op zich wachten. In grote getale worden mensen de lucht ingesmeten, tot groots plezier van de bandleden. Afsluiter Born To Party doet het altijd goed en de hele zaal zingt mee. De allerlaatste circlepit van dit concert (zeker niet van deze avond) wordt ingezet en deze is groter dan voorgaande. Aan het geschreeuw te horen heeft Municipal Waste zeker zieltjes gewonnen, waaronder het zieltje van deze jonge metalhead.
Getuige het aantal Kreator shirtjes (en het aantal oudere die deze shirtjes dragen) is Kreator na al die jaren nog steeds razend populair. Afgetrapt (van tape) wordt met Run To The Hills gevolgd door Sergio Corbucci Is Dead (eveneens van tape) De echte opener is hier de titletrack van het nieuwe album Hate Über Alles. Het eerste wat opvalt is dat Mille Petrozza niet geweldig bij stem is. Het ontbreekt behoorlijk aan agressie in de vocalen. Iets wat Kreator op plaat zo’n fijne band maakt. Wellicht is het gewoon een diesel die nog op gang moet komen. Gelukkig neemt Mille niet alleen de vocals voor zijn rekening, maar ook een deel van het gitaarwerk en de gitaartandem Petrozza/Yli-Sirniö gaat als een speer en weet van doorspelen. Voorspelbaar is het zeker met geen enkele verrassing in de set en zelfs nagenoeg een zelfde set als de headlinershow op Dynamo Metalfest vorig jaar. Maar maakt dat wat uit? Als ik de rest van het publiek zie, is dit een overduidelijke nee. Er komt geen einde aan geweld met de eerste wall of death (waar uw verslaggever van dienst deel van uit moest maken) al vroeg in de set tijdens Enemy Of God. Een aantal van de publieksfavorieten komen al vroeg in de set voorbij, zoals Hail To The Hordes, Phobia en Satan Is Real. Ventor zit een beetje weggestopt op het podium. Toch drumt hij met gemak alle ritmes mee en weet een sterke indruk achter te laten. Hetzelfde geldt voor Frédéric Leclercq (ex-Dragonforce) die net voor de coronacrisis de basgitaar overnam van Christian Giesler. Leclercq fungeert een beetje op de achtergrond en laat vooral de 2 gitaristen schitteren in de fijne lichtshow. Echter imponeert hij met geweldig baswerk. Het is eigenlijk pas vanaf Phantom Antichrist dat Mille beter bij stem raakt. Hierdoor worden Phantom Antichrist, Strongest Of The Strong en Flag Of Hate nagenoeg perfect uitgevoerd. Tijdens die laatste wordt het publiek flink aangemoedigd door de met vlag zwaaiende zanger. Het publiek geeft hier gehoor aan met verschillende soorten pits. Het is een prima optreden dat wat agressie mist. Helaas komt er nog een absoluut dieptepunt in deze set. Vaste afsluiter Pleasure To Kill is zowel vocaal als instrumentaal vrijwel onherkenbaar en compleet ondermaats. Het is een jammere afsluiting van de set, maar gezien het tegengeluid van het aanwezige publiek ben ik een muggenzifter.
De laatste band komt net zoals Municipal Waste uit Richmond Virginia. Ooit uitgeroepen tot grondleggers van de NWOAHM (New Wave Of American Heavy Metal) en dat laten ze deze avond maar weer blijken. De eerste 30 rijen van de zaal zijn de volledige 75 minuten een gevaar voor eigen leven. Alles voor de journalistiek zullen we maar zeggen. Het is de 20e verjaardag van het volprezen tweede album van deze Groove Metal grootheden en As The Palaces Burn (zoals het album heet) staat vanavond centraal. Zo komt Ruin al vroeg aan bod in de set en dat weet de fans van het eerste uur wel in beweging te krijgen. Eigenlijk is het daarna nooit meer rustig en is het jezelf letterlijk schrap zetten voor groepen enthousiastelingen die rond om zich heen duwen en trekken. Later in de set komen ook nog 11th Hour en Vigil van datzelfde album aan bod. Als Ruin opgevolgd wordt door Walk With Me In Hell, is het niet meer veilig en wordt iedereen op de vloer afgemat. Daar waar Mille moeite had, is Randy Blythe echt geweldig bij stem. Het zit ook mee dat de beste heer een kenmerkend stemgeluid heeft. Daarnaast is het natuurlijk ook een absolute blikvanger met z’n lange dreads. Daarnaast is bassist John Campbell ook een (positief) opvallende verschijning met zijn grijze baard en haren. Dat terzijde weten de gitaristen en bassist zoveel Groove in de muziek te leggen. Het is zo aanstekelijk dat niemand stil staan kan. De heren zijn echter zeer ingetogen en vooral bezig met hun fantastische spel. Gelukkig is daar Randy Blythe die als een hyperactieve hond overal tussendoor springt. Iedereen weet dat Chris Adler een geweldige drummer is. Echter heeft deze de band in 2019 verlaten en heeft Art Cruz (ex-Prong & ex-Winds Of Plague) plaats genomen op desbetreffende kruk. Daar vervult hij een verdienstelijk optreden waar hij alles heeft gegeven. Hoewel het overgrote deel van het publiek ook de nieuwere nummers als Memento Mori, Resurrection Man, Ditch en Omens kent en meezingt zijn het toch de nummers van het magnum opus Ashes Of The Wake (Now You’ve Got Something To Die For, Omerta en Laid To Rest) die het meeste aanspraak maken vanavond. De bandleden lijken gedreven en genieten maar wat van het publiek. De nummers zijn bijna 1 op 1 aan het studiemateriaal en zo hoort het. Afsluiter is het van Sacrament afkomstige Redneck. Uit volle borst meegezongen door de gehele (uitverkochte) venue. Lamb Of God kwam, Lamb Of God zag en Lamb Of God overwon. Voor deze jongeheer was dit een van de heftigste optredens ooit. Gesloopt maar met een grote glimlach bedanken we de bands waarna wij ons richting de uitgang begeven. Een geweldige bill die in de toekomst terug komen mag.