Het album opent met ”Will of the People”, dit nummer zit erg goed in elkaar. De intro klinkt groots en opent het album op een mooie manier. Zodra de zanger begint te zingen in combinatie met het ritme wat dit nummer heeft moet ik gelijk aan een van mijn favoriete bands denken: De Staat. Ook de lyrics zijn erg sterk en catchy. Een sterk begin. Helaas gaat het verder met een van de singles waar ik niets aan vond: ”Compliance”. Over de vocalen van Matthew Bellamy kan ik niets slechts zeggen. Echter vind ik het een vrij eentonig nummer en valt het enorm tegen na het openingsnummer. ”Liberation” opent met een mooi piano stukje en klinken Bellamy’s vocalen erg warm. Dit nummer heeft iets weg van Queen. Een aangename verrasing. Even dacht ik ‘Take on Me” te horen, dat was slechts de eerste noot van het nummer ‘Won’t Stand Down”. Al snel hoor ik dat ik nogsteeds naar Muse luister. Dit was de eerste single van het album en toen was ik er erg positief over, echter doet het me nummer me nu niet zoveel. Het is een stevig Muse nummer en het heeft hele goede momenten. De vocalen springen er zoals gewoonlijk mooi uit en rond het midden van het nummer gaat het weer de goede kant op. Ik vind de opbouw van het nummer wat zwak. Het refrein is wel lekker catchy en ik denk dat dit een nummer is wat het live beter gaat doen dan op plaat.
Daar hou ik van, piano stukjes aan het begin van een nummer. Dat heeft ”Ghostst (How Can I Move)” ook. De tekst is hier ijzersterk en Bellamy’s stem klinkt prachtig. Waarom dit geen single is geworden begrijp ik niet. Wat een prachtig nummer. Simpel, maar effectief. Een rustig nummer, daar was ik ook wel aan toe na ”Won’t Stand Down”. Spookachtige geluiden vullen mijn oren op het volgende nummer. ”You Make me Feel Like it’s Halloween” heeft een mooie intro en ondanks dat het niet echt goed na ”Ghosts (How Can I Move)” past (ondanks de titels dan), is het een fijn nummer. Het organ gedeelte spreekt me vooral aan, een prachtig instrument wat een nummer al snel een spookachtige sfeer geeft. Ook het ritme is heel fijn. Sirenes loeien, een stevig ritme vult de oren. Dit is het geluid van een van de singles: ”Kill or be Killed”. Ondanks dat ik het nummer zelf nog niet had gehoord, waren de mensen die de single al hadden geluisterd in mijn omgeving er erg positief over. Ondanks dat ik het nummer zelf niet zo hoog zou zetten, is het wel een fijn nummer. Misschien dat dit nummer me meer doet als ik het live hoor. Ondanks dat zit het nummer erg goed in elkaar. Een goed ritme wat de vocalen complimenteert en wederom ben ik erg positief over de lyrics. Deze zijn overigens allemaal door zanger Matthew Bellamy geschreven.
Bellamy’s vocalen op ”Verona” gieren door mijn oren. Ik heb het idee dat hij voornamelijk op de eerste helft te hoog probeert te zingen. Dit werkt voor mij niet helemaal. De instrumentalen doen me voor het overgrote gedeelte vooral aan de intro van een 80s sci-fi show denken. ”Euphoria” klinkt dan wel weer lekker. De vocalen klinken weer fijn en er zit een goed ritme in. Lekker catchy dit nummer. Simpele lyrics, maar het werkt wel. Het album sluit sterk af met ”We Are Fucking Facked”. Het menselijke in de band komt naar voren met een stukje studio conversatie en de lyrics zijn wederom catchy en hebben enigzins humor. Dit is gewoon een leuk Muse nummer. Instrumentaal is het ook een aangenaam nummer om naar te luisteren. Ik heb het dan wel heel de tijd over Bellamy’s vocalen, maar de rest van de band (Dominic Howard en Chris Wolstenholme) hebben het ook erg goed gedaan natuurlijk. Erg indrukwekkend wat een geluid deze drie mannen neerzetten. Ze hebben hier en daar gastmuzikanten gehad.
Dit album had een hoop goede momenten en een aantal nummers die me behoorlijk tegenvielen. Ik prefereer het over het vorige nummer, al zal het niet direct mijn favoriete Muse plaat worden. Kortom, een aangename verrasing.