Het album start met een kerkkoortje als intro van A Requiem For Tomorrow. Wat volgt is een redelijk standaard nu metal track waar de staccato riffs en vocals van Coal Chamber worden gecombineerd met wat cleaner vocals. In die zin verwacht ik eigenlijk niet eens zoveel van het album, los van gewoon een mooi stukje nostalgie. Het volgende nummer Seen It All is ongetwijfeld het nummer met de meeste hitpotentie en kan het zelfs goed doen op de internationale rock radiostations. De vocals zijn daar catchy en clean genoeg voor. Denk een beetje aan Five Finger Death Punch. Maar dan wordt het pas echt interessant…
De stem van nieuwkomer Ms. Jackie (alias van Jackie Laponza van Unsaid Fate) horen we voor het eerst heel duidelijk terug op The Heresy, en verdorie, ik geef toe dat het lekker klinkt. Haar heldere stem met de bijna spoken word vocals die daar over heen worden gelegd in combi met smaakvol toegevoegde keyboards zorgen ook hier voor een bijna commercieel geluid. Links en rechts worden de nummers opgeleukt met wat extra arrangementjes, zo horen we een piano terug op What A Shame en Pulse. Dat laatste nummer klinkt knap groots en kent een mooie opbouw. Epic / symphonic nu metal? Is dat een nieuw subgenre?
De toevoeging van Ms. Jackie is duidelijk het meest opwindende aan dit album. Het is die toevoeging dat het meeste verschil maakt tussen dit album en het vorige werk van de band. Bij tijd en wijle klinkt er een stukje In This Moment door in de sound door Ms. Jackie’s vocals. De nummers zijn zeker gelaagder dan wat we gewend zijn van Mushroomhead. Het gebruik van drie vocalisten zorgt dat er veel gebeurt op het album en het interessant genoeg blijft om naar te luisteren.
Nu metal is niet dood, het had gewoon een nieuwe injectie nodig.