Mustasch – 013 Kleine Zaal (Tilburg) 09/05/2014

Hoewel het in Nederland in mei al heel goed weer is geweest, komt de regen in Tilburg op 9 mei met bakken naar beneden en verandert de straten al gauw in een Brabants Venetie. Het neemt niet weg dat genoeg mensen hun weg naar de kleine zaal van 013 weten te vinden voor een optreden van het Zweedse Mustasch.
De avond start met een gretig Einhovens trio dat min of meer een thuiswedstrijd mag spelen. Black Bone, zoald de drie heren zich noemen, spelen een strakke set waarbij nummers van de eerste cd worden afgewisseld met wat nieuw werk. Hoewel het voornamelijk uptempo rocknummers zijn die het repertoire bepalen, komt er ook een wat langzamer nummer langs dat de nodige bluesrockinvloeden kent. Na het intro van War pigs van Black Sabbath versnelt de band weer en er zijn overeenkomsten met het pulserende tempo van AC/DC. Naarmate het optreden vordert, loopt de zaal geleidelijk vol.
Tegen de tijd dat Mustasch het podium betreedt, is de zaal gezellig gevuld. Het toch overwegend mannelijk publiek is, ondanks de bandnaam vrijwel snorloos, maar dat is ook geen voorwaarde om de Zweedse band te mogen aanschouwen. Het eerste nummer, Feared and Hated, van het optreden komt van de laatste cd “Thank you for the demon”. Een goed begin omdat het een aanstekelijk en herkenbaar intro is. Helaas blijkt in de eerste gitaarsolo van David dat de snaren van zijn gitaar nog wat moeite hebben met de temperatuur of iets dergelijks, want er komen nog wel wat valse noten voorbij. Iets wat tijdens het vervolg van het optreden gelukkig niet meer voorkomt. Ook het vervolg richt zich op de laatste cd. Zanger Ralf, die trouwens ook zijn snor vaarwel heeft gezegd en daar zelf een opmerking over maakt, bewijst zich als een pure rockster. Hij beweegt zich op het podium met alle gemak, heeft veelvuldig contact met het publiek en is gezegend met een goede rauwe strot. Ook in het nummer Borderline komt dit laatste sterk naar voren. Bassist Stam is een stille schakel in de band, maar zeker niet ondergeschikt of onopvallend. Gitarist David is een goede tweede man op het podium en trekt de aandacht regelmatig naar zich toe tijdens een gitaarsolo. Midden op het podium op een verhoging met een flinke spot op zich, vertoont hij zijn kunsten.
Hoewel Mustasch nog niet tot de gevestigde orde gerekend mag worden in Nederland (in thuisland Zweden is dat wel anders), blijkt het publiek goed op de hoogte van de muziek van de band.
Wanneer Ralf aankondigt bij het intro van (Down to) Blackcity, dat we dit nummer wel leuk zullen vinden, wordt er bevestigd terug geroepen. Gezien het gitaar-onderonsje van Rald en David blijkt eens te meer dat het goed zit met deze heren in de band. De band blijft stevige muziek produceren en de vaart blijft er goed in. Drummer Jejo gebruikt de ruimtes tussen de nummers regelmatig om wat frivole drumstukjes de ether in te slingeren. Het nummer You’re so far from home is wat rustiger van aard, maar wordt even later in een heavymetal-vorm vervolgd. Tussen de nummers door, worden zanger Ralf en gitarist David regelmatig van een slok bier voorzien. Het lijkt niet uit te maken welk glas bier anuit het publiek omhoog wordt gestoken. Na ruim een uur, waarin een verscheidenheid van nummers uit de hele carriere wordt gespeeld, moet ik zeggen dat er de neiging ontstaat dat de gezapigheid de boventoon gaat voeren en is het wel tijd voor weer een oppepper. Het is trouwens niet te merken aan het publiek dat overwegend enthousiast blijft reageren. Met de anti-disco discokraker I hate to dance komt die oppepper meteen. Het grooved, het swingt en steekt de draak met alle populaire niemendalletjes die menig radiostation tot vervelens toe blijven uitzenden,De kleine zaal van 013 is voor een band van dit formaat eigenlijk te klein.
De promotie van de band in de afgelopen jaren is in Nederland minimaal geweest en daar mag zeker verandering in komen. Met de laatste cd heeft de band bewezen dat ze wel degelijk weten hoe goede nummers moeten klinken, en zeker weten hoe ze dat op een podium moeten neerzetten. Dit optreden in de Europese tour is goed gelukt en deze sympathieke band met een voorman die wat ADHD-kenmerken heeft, mag van mij terugkomen ineen wat grotere setting.