Mustasch – A Final Warning (Chapter 1)

Het is alweer enige tijd geleden dat ik tegenover zanger Ralf Gyllenhammer en gitarist David Johannessson van Mustasch aan tafel zat in de catacombe van 013 naar aanleiding van de release van het album Thank You For The Demon en het optreden in de Tilburgse zaal. En hoewel de band in de tussentijd niet expliciet aanwezig is geweest in mijn muzikale ‘leven’ is het alsof met ik met A Final Warning (Chapter 1), net als met oude vrienden, verder kan gaan waar we gebleven zijn. Drie albums verder komt Mustasch weer op bezoek met het eerste deel van een nieuw album.
De rechttoe-rechtaanrock van de Zweden is ook op dit nieuwe album(pje) aanstekelijk. Het is het eerste deel en het tweede deel zal eind dit jaar nog uitgebracht worden. Chapter 1 telt zes nieuwe composities en trapt af met het titelnummer.
A Final Warning geeft me, vooral door het stemgeluid van Ralf Gyllenhammer, het gevoel dat ik nog altijd heb wanneer ik naar de albums van The Cult luister. Daarnaast is het vooral de groovende rock die me enorm aanspreekt. Drummer Robban Bäck en bassist hebben de teugels stevig in handen qua ritme en zetten op gepaste momenten extra sterk in waardoor de refreinen sterk naar voren komen.
In de eerste single Contagious is dat niet anders. De ritmesectie is de sterke basis voor deze compositie waarin de riffs geregeld als een op hol geslagen metronoom voor een extra accent zorgen. De opbouw van coupletten en refreinen staat als een huis en het geheel past uitstekend binnen het rockgenre. Even wordt er pas op de plaats gehouden en zorgen het gitaarspel en het drumbasgeluid voor de ondersteuning die langzaam verder uitgewerkt wordt door Mustasch om te eindigen in de vertrouwde melodie. Een vertrouwd gevoel dat verder gaat met Albert Einstein en de single You’re Killing Me. Albert Einstein wordt in de basis gevormd door een doeltreffende riff die door blijft draven en soms onderbroken wordt door een kleine versnelling en naar het eind toe merk je niet dat deze band al decennia meedraait. De energie blijft eraf spatten en daar gaan ze in You’re Killing Me onvermoeibaar mee verder. Ook hier is het een riff die de basis vormt voor het geheel en ergens lijken de laatste twee composities sterk op elkaar. Ik heb er geen last van maar de overeenkomsten zijn duidelijk. Het is het opzwepende karakter waardoor het niet verveelt.
Searching For Long Range Communication is daarbij relatief rustig van aard. Het is vooral in de stukken waarin juist de ritmesectie een belangrijke factor speelt juist daardoor krachtig van aard. De afsluiter To Be Continued is met het pianospel een rustige compositie die ongetwijfeld een vervolg krijgt op A Final Warning (Chapter 2) aan het eind van het jaar.
Chapter 1 heeft me wel weer in de tang. 20 minuten lang weet Mustasch me op een prettige manier te boeien en ik zit wel klaar voor het tweede gedeelte.