Mustasch – Ik ben de “dictator in de democratie”.

Mustasch, de band die in Zweden al twee Zweedse Grammy-nominaties op het cv heeft staan en op het podium heeft gestaan met onder andere Motörhead, Volbeat en Kiss, tourt na het uitbrengen van de nieuwe cd Thank You For The Demon, Europa rond. In mei stonden ze in de kleine zaal van 013. In de ‘catacombe’ van dit popcentrum schuift gitarist David Johannesson bij me aan tafel. David is een rustige man en we stellen elkaar eens goed voor. Even later komt ook zanger Ralf Gyllenhammar aan. Een druk en bezig baasje dat meteen mijn vragenlijst op tafel naar zich toeschuift.
Wat is dat toch, dat iedereen zich altijd afvraagt wat je bij een concert kunt verwachten? Vraagt Ralf zich hardop af en kijkt David eens aan. Wil je echt weten wat je bij een concert kunt verwachten? Expect the unexpected ! Het is gewoon een avond vol Heavy metal madness, dat weet ik zeker. David mengt zich nu ook in het gesprek. Ik weet eigenlijk nooit of ik het wil weten. Als ik het al weet, is de lol er wel een beetje vanaf. Eén ding is zeker: het moet op het podium wel wat opleveren. Het moet voor mij een meerwaarde hebben om naar een band te gaan kijken. Is dat niet zo, dan zet ik thuis de cd wel op.
En je weet het toch niet. Ieder concert is anders. We spelen hier niet in hele grote zalen, dus we kunnen ook niet een heel arsenaal aan licht meenemen. Ik houd wel ontzettend van veel licht en grote lichtbakken, vervolgt Ralf. Wanneer we in Zweden voor 20.000 man spelen, vind ik het ontzettend gaaf om een flinke lichtshow neer te zetten. Maar het gaat toch uiteindelijk om de muziek.
En om de muziek gaat het uiteindelijk. Hoe komt het dan toch dat we hier in Nederland nog zo weinig van Mustasch hebben gehoord. De promotie is er nu wel, maar is vrij sober.
We zijn wel een keer in Nederland geweest. Dat moet geweest zijn in….. In onvervalst Zweeds gaan de beide heren even overleggen. Naarmate het interview vordert, zal dat vaker het geval zijn, vooral wanneer Ralf bepaalde woorden niet zo snel in het Engels kan vertalen. Samen met David speel ik een soort Zweeds hints. …..2003. Toen stonden we in de Melkweg in Amsterdam. Nu met de nieuwe cd zijn we weer in op het vasteland. Heeft dat er ook mee te maken dat in Zweden eigenlijk alles al bereikt is? We hebben in Zweden al een hoop voor elkaar gekregen, maar het kan altijd beter en groter. Het geheim zit er ook in dat je populariteit en succes groeien in je thuisland wanneer je een jaar weg bent.
Even naar de muziek. David en Jejo (drums) zijn (respectievelijk)sinds 2008 en 2012 bij Mustasch. Voor Thank You For The Demon mocht iedereen in de band zijn muzikale ideeën naar voren brengen. Welke invloed heeft dat gehad op de muziek?
Helemaal niets. Ralf kijkt eens opzij en David lacht genoegzaam. Ik ben de “dictator in de democratie”. Ik ben nu bijna 48 jaar en ik doe het al 40 jaar op deze manier. Soms stond David wel eens wat te hummen in de oefenruimte en keek ik hem zo aan van: hé dat klinkt niet gek, wat is dat? Wat de teksten betreft echter ben ik nog altijd diegene die alles schrijft.
Er klinkt wel altijd veel frustratie en pijn door in je teksten. Het lijkt bij Mustasch te zijn gaan horen. Maar natuurlijk is dat zo. Ik ben nu 48 jaar oud en kwam er als kleine jongen achter dat ik was geadopteerd. Ik heb me altijd al een buitenbeentje gevoeld in de maatschappij. Er zit ook een hoop woede in me. Ik ben daarmee ook de spreekbuis van de alternatieven geworden.
Komt datzelfde thema ook terug in het nummer Don’t Want To Be Who I Am? Ralf kijkt me doordringend en lachend aan terwijl hij verder gaat. Dat klopt wel ja. Ik kwam eigenlijk bij die titel door het werk van een Zweedse schrijver. We bekijken de wereld altijd van ons eigen perspectief en wanneer we onszelf in de spiegel zien, zien we eigenlijk niet de echte ‘ik’, maar zien we een persoon die we eigenlijk willen zijn. Je voelt je vanuit jezelf gezien altijd anders. Wanneer ik mezelf hoor zingen en praten ben ik nog steeds verwonderd. Klink ik zo? Is dat wat jullie horen? En wanneer ik foto’s zie, kan ik niet geloven dat ik het ben die ik zie op een foto.
En het nummer All My Life. Dat ik ook een reflectie van mijn jeugd. Ik schreef het op een moment dat ik rustig zat na te denken over mijn leven. Ik kwam erachter dat ik veel dingen verberg. Mijn biologische ouders hebben me achter gelaten en hoewel ik pleegouders heb gehad, missen we toch iets. Ik heb zoveel meegemaakt in mijn leven dat niemand me nu ook nog hoeft te vertellen hoe ik me moet gedragen. 
Ralf besluit om even een sigaretje te roken en David haakt in op de invloeden die binnen de band leven.
Natuurlijk zijn we tekstueel en muzikaal beïnvloed door verschillende soorten muziek. Het is echter niet zo dat we gaan zitten met het idee: zo, we gaan nu eens een nummer maken zoals die en die dat doen. Zo werkt het niet. Je bent beïnvloed, maar schrijft vanuit jezelf.
Opmerkelijk is wel het nummer I Hate To Dance op de laatste cd. David grijnst. Het nummer is vrij ironisch. We houden ook van popmuziek, van David Bowie en de Beatles. Juist door dit anti-popliedje in een lekker ritme te verpakken raakt het doel. En ik moet zeggen dat vooral de dames het een leuk nummer vinden omdat ze er juist goed op kunnen bewegen.
Wat me trouwens opvalt is dat jullie zo actief zijn op Facebook. Ja, het is niet helemaal ons ding. De tour gaat lekker en de platenmaatschappij vond het een goed idee voor de promotie. Zelf zijn we nogal lui en één van de taken van de platenmaatschappij is om ons te promoten. Maar we hebben het naar ons zin en mensen zien graag wat er achter de schermen gebeurt. Dus we nemen wat foto’s en plaatsen die. We zijn zo verbonden met onze fans die ons volgen via het internet. Je moet ook wel in deze tijd. Op veel foto’s zie ik een fles alcohol staan. Joh, je moet weten dat mensen dat fijn vinden. Het is niet het beeld dat we van de band willen neerzetten, maar met een aankondiging van onze nieuwe cd hebben we 100 likes en met een foto van een fles bier hebben we er 500 !! We willen gewoon veel lol hebben. Ralf schuift weer aan.
En…mensen verrassen bij een concert. Dat is helemaal waar. Het liefst doen we ook een grote show met veel lichten. Man, ik houd van grote lichtshows. In Zweden hebben we de hele rataplan met lichten en lasers. Niet verbazingwekkend dat jullie in Zweden voor Kiss hebben geopend. Nee, eigenlijk niet. We deden twee shows met ze. Dat was een goed ervaring. Heb je nog wat geleerd van ze? Ik heb vooral geleerd dat je eerlijk moet blijven. We moeten het toch allemaal samen doen. En wanneer je elkaar kunt helpen, moet je dat niet laten. Mensen zien me soms al een superster. Nou, ik kan je vertellen dat al een superster was toen ik 6 jaar oud was. Vooralsnog vind ik het belangrijk dat ik ‘benaderbaar’ ben. Doe niet zo moeilijk en drink samen wat. Mensen moeten daar wel aan wennen.
Het viel met trouwens meteen op dat de voorman van Mustasch tegenwoordig geen snor meer heeft. Ja, de naam van de band is door de voormalige gitarist verzonnen. Na een feestje namen we de volgende ochtend de schade op. De lp’s die we hadden gedraaid lagen nog overal en het viel gewoon op dat al onze idolen een snor hadden. We hadden onszelf na zo’n feestje ook ‘The fishsticks’ kunnen noemen, maar het is Mustasch geworden. Mijn eigen snor was ik met Kerstmis gewoon helemaal zat en ik heb ‘m eraf gehaald. Ben jij trouwens erg sterk, Maurice? Ralf zet zijn arm al op tafel om even handje te drukken. Dat is wel een leuke onderbreking en uiteindelijk weet ik met de nodige moeite te winnen van hem. Ja, de pers wint altijd, zegt Ralf lachend. Maar ja, vechten tegen de pers is ongeveer hetzelfde als een geest najagen. Is je relatie met de pers gespannen dan? Ralf gaat er eens goed voor zitten. Weet je, in Zweden snappen ze er niets van. Ze willen me daar alleen maar tentoonstellen als een dronken en luide muzikant. Ik kan hele klassieke pianostukken spelen en spreek beschaafd, maar de Zweedse journalisten willen dat niet zien.
Ligt daar misschien de reden dat je vorig jaar mee hebt gedaan met het ‘Melodivenfestival’(de Zweedse voorrondes voor het songfestival, waar Ralf met zijn lied de tweede plaats wist te halen: red)
Ik ben een getalenteerde musicus. En ik heb ze laten zien dat ik meer waard ben dan dat zij mij afschilderen. En werkte het? Ja, voor twee weken. Toen konden ze niet om me heen. Ze hadden er wel moeite mee omdat ik net niet paste in het imago dat ze voor ogen hebben. Na twee weken was ik een keer dronken na een feestje en mijn vrouw attendeerde mij op een foto in de krant waarop weer stond: Ralf was weer dronken. Terug dus bij af.
De heren gaan ondertussen weer even verder in hun moedertaal. Iets dat tijdens het interview vaker gebeurde wanneer ze niet op een goed Engels woord konden komen. Met een stevige handdruk en vriendelijke glimlach gaan we uit elkaar.