De eerste single Feared And Hated opent de cd met een lekker tempo met een vleugje 70-er jaren rock. Vervolgens komt het titelnummer. Het intro met zang en piano zijn een afleiding want al gauw barst het nummer uit in een nummer dat voortgestuwd wordt. De stem van Ralf Gyllenhammar is rauw, krachtig, maar heeft ook een donker timbre op sommige momenten. In dit nummer zijn er zeker overeenkomsten met de zang van Ian Astbury van The Cult. De tekststukken hebben eveneens door de continue herhaling raakpunten met hetgeen The Cult deed op Love. Hoewel de viool nou net niet het instrument is dat je hier verwacht past het uitstekend om de sfeer wat diepgang te geven. Het gebruik van viool, naast akoestische gitaar en piano, komt trouwens ook voor in het meeslepende All My Life waarin Ralf een zoektocht naar zichzelf lijkt te zijn begonnen met de nodige hoogte(zwaarte)punten en diepte(gevoelige)punten. Tenslotte is de viool te horen in Don’t Want To Be Who I Am en het afwijkende nummer I Hate To Dance. Het tempo klinkt wat poppy alsof Rammstein nu juist een anti-pop-nummer wilde schrijven. Eén van mijn favorieten op de cd is From Euphoria To Dystopia. Een uptemponummer dat heerlijk opzwepend is en waar de gitaar zwaar mag schuren in het geheel. Iets meer tempo maar zeker opzwepend door een pompende ritmesectie is Borderline. Ook hier beroert de zang mijn trommelvliezen met de nodige warmte en kracht. Eenvoud siert de kwaliteit hier. Hoewel de 70-er jaren en The Cult al genoemd zijn, krijgen we ook in The Mauler een mix van Black Sabbath en Temple Of The Dog voor onze kiezen. In een typisch Sabbathtempo laveert de zang van Ralf over de golven van de muziek. In Lowlife Highlights vinden we uiteindelijk de retrorock nog een keer terug.
Over de hele linie is Thank You For The Demon een dijk van een plaat die je bij je lurven grijpt en niet meer loslaat. Mustasch is in staat om het beste uit mijn/de muziekgeschiedenis te gebruiken om pakkende nummers te schrijven. Ik besluit me spontaan niet meer te scheren onder mijn neus.