Het eerste nummer, Telekinesis, zet meteen de toon. Het is een nummer dat zo van het nieuwe of voorlaatste album van And So I Watch You From Afar afkomstig had kunnen zijn. Die vergelijking is niet zo gek, want beide bands hebben in het verleden samen getourd. Toch is het niet eerlijk om een band af te rekenen op vergelijkingen met een andere band.
Zoals de titel van de plaat al doet vermoeden is Digital Tropic voorzien van de nodige elektronische foefjes die het gitaargeweld ondersteunen. Ook de tweede helft van de albumtitel is iets dat je terughoort. Als je niet beter zou weten is het intro van Dance Automaton Dance opgenomen in een regenwoud, alwaar dauwdruppels op bamboe tikken. Dat nummer is ook het eerste van de plaat waar het tempo opgeschroefd wordt en de band voor het eerst echt los gaat. Je nekspieren zijn bij dezen gewaarschuwd.
De hele CD is volledig instrumentaal, omdat de instrumenten al genoeg te vertellen hebben. Digital Tropic is hard, maar melodieus. Het album is met veel zorg samengesteld in dat opzicht, en is er eentje dat verrassend trouw blijft aan de metafoor van de digitale jungle. Donker, licht, hard, zacht, en van verzachtende regenbuien tot klamme dagen in de zon. Digital Tropic is een gevarieerd plaatje dat je als luisteraar meeneemt naar allerlei denkbeeldige oorden. Maar wegdromen is er niet bij, want daar is het album veel te groovy en beweeglijk voor.
Laat ik tot slot antwoord geven op de twee vragen die ik hardop stelde aan het begin van mijn recensie. Hoe goed is dit album? Zeker goed genoeg om vaker op te zetten. En is het de moeite waard om alsnog doe eerste twee platen op te zoeken? Ik acht die kans aanwezig.
