My Arrival – Satur9 & Indigo

My Arrival is een zijproject van de Nederlandse progressieve rock band Sylvium. Rondom die band is het al een tijdje stil. Het laatste album, Waiting For The Noise, ligt immers al bijna vijf jaar achter ons. Omdat het bij Ben van Gastel (Sylvium) begon te kriebelen vroeg hij oud Sylvium-gedienden Fred Boks (nu Excluded Opportunities) en Richard de Geest (nu Ghost) mee te werken aan My Arrival. En muziek dieren als zij zijn, hoefden ze daar niet lang over na te denken.
De bedoeling met My Arrival is muziek te schrijven vanuit een ander perspectief dan voorheen: kortere en toegankelijke nummers, zonder de progressieve roots los te laten. Het resultaat van deze samenwerking is het album Satur9 & Indigo. Verwacht met dit album geen rip-off van Sylvium, al hoor je uiteraard wel de invloeden van deze muziek. Op dit concept album zijn de nummers over het algemeen compacter en meer recht toe recht aan dan Sylvium. De vaak atmosferische muziek neigt ook naar Anathema.
Het album start met het instrumentale (Intro)/Ending Theme. In het licht van het thema een logisch titel. Immers het album gaat over een man die met een bloedend hart op een stervende planeet, op zoek is naar een nieuw thuis. De duistere atmosfeer die rond dit nummer hangt zet de toon voor de hele sfeer op dit album. Op het navolgende Gone wordt in een laag tempo de spanning verder opgebouwd. Verantwoordelijk daarvoor is zanger Richard de Geest die met zijn stemgeluid emotie weet in te kleuren.
Pale White Dot werd eind 2019 als single en teaser uitgebracht. Het nummer begint mid-tempo. Na gesproken zang in het middenstuk wordt het tempo langzaam opgevoerd. Het is een van de nummers die doen denken aan Sylvium maar tegelijk beklijft in je bovenkamer. Strange Machine kent veel toetsen en blijft ondanks het donkere karakter toegankelijk. De kracht is de wisselwerking tussen mooie drumpatronen, toetsenwerk en zang.
Gitaarsolo’s zijn op dit album spaarzaam. Het titelnummer Satur9 & Indigo is de uitzondering die deze regel bevestigd. Na een aanvankelijk gelijke opbouw als andere nummers zit de finesse in het laatste deel met een schitterende Pink Floyd-achtige gitaarsolo van Ben van Gastel. Meer dreigend dan atmosferisch is Null Echo. Het vormt de overgang naar Come Undone. Ook dit is een mid-tempo nummer met een donkere sfeer en fraaie zang van Richard de Geest.
De elf nummers die in speelduur variëren van iets minder dan twee tot met vijf minuten weten je stuk voor stuk bij de les te houden. Net als Sylvium blijkt Ben van Gastel op Satur9 & Indigo in staat gevoel in muziek te integreren. Daarbij wordt de over het algemeen toetsen georiënteerde muziek ondersteund door het charismatische stemgeluid van Richard de Geest. Deze cd is een aanrader voor de fans van Sylvium, maar ook voor de ruimdenkende liefhebber van atmosferische progressieve rock.