My Baby – Effenaar (Eindhoven) 02/10/2016

My Baby is momenteel met hun Voodoo Electrique tour bezig, waarbij Eindhoven niet overgeslagen wordt. Ongeveer een jaar geleden heb ik deze band in de zelfde zaal gezien. Het was mijn eerste live kennismaking met dit drietal, en het opzwepende optreden en de aanstekelijke muziek zijn me bij gebleven. Met veel goede zin en enthousiasme begeef ik me weer naar de Effenaar…
Als ik binnen kom is John Fairhurst net aan zijn openingsset begonnen. Zijn act is een one man show waarbij hij zichzelf begeleidt op gitaar en cajon, en de muziek die hij vertolkt is een mix van akoestische folk, blues & rock (’n roll). Duidelijk geinspireerd op een breed skala aan artiesten als Jack White, Led Zeppelin, Iggy Pop, Frank Zappa en ga zo maar even door.
In z’n uppie zit hij helemaal vooraan op het podium, waarbij het hem lukt het publiek van begin tot einde in z’n ban te houden met z’n rauwe set. Het lukt hem om te doorbreken waar veel one-man-shows bij mij op stranden: eentonigheid. Zijn set blinkt juist uit in diversiteit en variatie, en na een flinke setlist is het duidelijk dat hij niet alleen bij mij indruk heeft weten te maken. Dit is nou typisch zo’n verassende openingsact die blijft hangen!
Als de lichten dimmen en de geluiden van een sitar de zaal vullen, duurt het even voordat de aanwezigen doorhebben dat dit instrument live vanaf de geluidstafel bespeeld wordt. Het kondigt het begin van de headliner aan. Een aparte opening, die echter niet helemaal de aandacht van de mensen vooraan van begin tot einde vast kan houden. Wellicht dat het ook te maken heeft met het feit dat we niet kunnen zien wat we horen…
Dan gaat beginnen waar we allemaal voor gekomen zijn: My Baby. Gedompeld in een sfeervolle belichting betreden Joost en Daniel het podium om even later bijgestaan door Cato, die al dansend haar plekje achter de microfoon inneemt. Laat de smeltkroes van funk, roots, gospel en (southern) blues beginnen!
Wat volgt, is een dik uur van groovy klinkende, opzwepende muziek op een sfeervol verlicht podium waarbij de performance van de band met regelmaat tot een schimmenspel in rook en felle lampen verandert. Veel wordt er niet gepraat, des te meer gespeeld. Ondanks een minimale instrumentale bezetting van de band met slechts drie leden valt ook hier weer op dat eentonigheid absoluut aanwezig is. Duidelijk is dat de hypnotiserende stem van Cato hier een groot aandeel in heeft. Het is een band die niet in een duidelijk omlijnd hokje te stoppen is.
Voor mij is het ook een band waarvan de duidelijke meerwaarde de live optredens zijn. Na mijn kennismaking ben ik uiteraard ook hun albums gaan beluisteren. Maar het (ontbreken van) het gevoel van vorig jaar wordt vanavond bevestigd. Niet dat de albums slecht zijn, integendeel. Maar als My Baby, dan live! Tot op een volgend podium!