Hoewel er geen synths aan te pas komen en volgens de band alles werd ingespeeld met gitaar, bas en drum, klinkt het nieuwe album als het beter knip- en plakwerk van Gorillaz, Spiritualized of Indianizer. De invloeden op Mounaiki zijn zo mogelijk nog diverser dan die op Prehistoric Rhythm of het nog oudere Shamanaid. Een paar gitaarpartijen lijken geleend van toeareg-reggaemeester Bombino en andere inspiratie komt uit het Midden Oosten en China of India (op Borderline). Tijdens die wereldreis houdt My Baby ook één keer halt in een doorrookte jazz-kroeg, voor Shadow Dancer. Muzikaal werden deze keer vooral funk en triphop van het schap gehaald, terwijl de rock en blues grotendeels ongeopend in de verpakking bleven zitten. Enkel voor In the Club werd een scheut bluesrock op een dancebeat gezet.
Tot op een bepaald niveau werkt het recept met die (nieuwe) ingrediënten behoorlijk, zoals op Supernatural Aid, In The Club en Vigilante. Je hoort ook dat dit trio dankzij het internationale succes in een bloedvorm verkeert en geen gebrek heeft aan goede ideeën. Maar in vergelijking met Prehistoric Rhythm is Mounaiki net iets minder bezwerend en verleidend. De productie had vast de bedoeling om de luisteraar snel naar een hypnotiserende trance te brengen, maar evengoed word je zenuwachtig van het telkens verspringen van ritmes en genres. My Baby was op de vorige albums met name heel goed in het aanhouden van wat je een mantra zou kunnen noemen en daar geven ze op dit album de nummers niet altijd genoeg tijd en ruimte voor. De sfeer weegt deze keer bovendien nog zwaarder door dan de lyrics. Gedurfd, moedig en misschien net wat jonge luisteraars nodig hebben om hun muzikale kennis en smaak van andere genres te verruimen.