De Belgische band My Diligence is een kameleon die bij elk album van kleur verandert. Op hun debuutalbum My Diligence uit 2015 brachten ze stoner, op Sun Rose uit 2019 voegden ze daar progrock aan toe om in de slipstream te gaan zitten van Helmet, Torche en Elder, op The Matter, Form and Power uit 2022 klonken ze dan weer een heel stuk trager en vonden ze aansluiting bij Cult of Luna en Amenra. Op hun nieuwe album, Death.Horses.Black, vervelt deze band nogmaals zijn slangenhuid en horen we nu ook postmetal, shoegaze, doom en psychmetal. Laat u dus niet misleiden door de ‘death’ en ‘black’ in de albumtitel, want dat zijn nu net de genres die er niet in zitten.
De nieuwe sound van My Diligence klinkt krachtig, episch en intensief donker. Er komen veel genres in samen, maar die liggen op zich wel allemaal dicht bij elkaar. Zelf hoor ik wat van Hippotraktor en Conjurer in dit bandgeluid.
De productie was deze keer in handen van de Fransman Francis Caste. Zijn naam ben je misschien al tegengekomen in de credits van albums van Hangman’s Chair, Celeste, Svart Crown, Necrowretch, … Hij geeft My Diligence een heel helder geluid waarbij je als luisteraar zelf kan bepalen welk laagje van de geluidslasagne je wel of niet volgt. Het is geen muur of bulldozer die op je af komt. Elk instrument krijgt zijn tijd en ruimte en dat is eerder zeldzaam in deze fusie van genres, waar men veel vaker kiest voor een totaalpakket van intensiteit en emotie. Deze aanpak werkt ook, want het spelen met de intensiteit-opbouw en het wisselen van emotie-intensiteit lukt hier ook. Wat deze Brusselse band wel heeft, is dat ze de spanningsboog soms wel heel lang op hetzelfde niveau houden, wat van de luisteraar flink wat uithoudingsvermogen vergt in de beleving.
De albumtitel is de samenvoeging van de eerste drie songs van het album en dat trio is meteen een uppercut van jewelste, met Black als het moment waarop je als luisteraar helemaal knock out geslagen wordt. Daarna lijkt de band wat gas terug te nemen. De volgende track van het album is Auspicious en die is net ietsje minder van kaliber. Daarna komt het voor mij compleet overbodige mid-album bonus track Interlude en even vreesde ik ervoor dat het beste van het album er al op zat, maar dan slaat My Diligence muzikaal ongemeen hard terug met het heel intense Allodiplogaster Sudhausi, opnieuw een trage wervelwind van emoties vertaald naar gitaar en vocale klanken. Alleen jammer dat de songtitel zo’n tongbreker is. Daarna volgen nog de psychedelische space-postmetal van Lucid Alley en Sacred Anchor, met uptempo emorock in het eerste bedrijf, die overloopt in epic post- en doommetal.
Death.Horses.Black is een bijzonder intens en een muzikaal heel gelaagd album van een band die zijn eigen creativiteit tot het uiterste oprekt. Het zal niet makkelijk zijn om alle ‘oude’ fans mee te nemen op deze trip, maar ze krijgen er met zo’n uitzonderlijk album vast ook wel een pak nieuwe fans bij.