Er zijn van die bandjes, daar moet je ooit eens bij geweest zijn. Wat mij betreft is de band van avond zo’n band. Veel van gehoord, vooral goede verhalen, dus het wordt eens tijd. Doom en deathmetal legende My Dying Bride staat vanavond in de kleine zaal van de 013 eens kijken of ik ook tot de schare liefhebbers ga horen, aan het eind van de avond.
Het was wel even schrikken toen ik via Facebook vernam dat het support act al om zeven uur zal aftrappen. Dat is toch wel erg vroeg werk en dinertechnisch gezien. Met mij moeten veel mensen dat hebben gedacht want het is nog oorverdovend stil en in de zaal als het Texaanse Oceans of Slumber het podium betreedt. Daar waar je misschien een bak herrie ver verwacht, heet zangeres Cammie Gilbert ons met zachte, zwoele stem welkom. Dat is even wennen. De band brengt een bijzondere mix van relatief rustige nummers doorspekt met metal invloeden. En daar gaat het misschien wel fout. Met name de drummer probeert als een soort volleerd Mike Mangini (Dream Theater) ongelofelijk veel noten, slagen en kicks door de nummers heen te rammen. Zoveel zelf, dat het een brei wordt en de muziek daarmee feitelijk oninteressant. Daar kan de prachtige stem van de zangeres niets aan veranderen. Na een half uurtje is het overgrote deel van het inmiddels aangezwollen publiek er wel klaar mee en dan duurt het nog een kwartier. De prachtige cover van Nights in White Satin (Moody Blues) veranderd de stemming niet.
My Dying Bride is van een heel ander kaliber. Ten eerste hebben ze geen zangeres, maar Aaron Stainthorpe die vanavond bovendien erg goed bij stem is. Ook komen ze niet uit de States, maar van een eiland hier net voor de kust, maar dat ter zijde. De band doet een tourtje door Europa om het eind vorig jaar uitgekomen album Feel the Misery te promoten. Het eerste deel van de set speelt men een relatief toegankelijke set, met veel melodische zang. Ongeveer halverwege gaat de knop om en wordt het allemaal wat “Darker” zoals wordt medegedeeld (“after having changed the snaredrum, obviously”). Wat volgt is een weergaloze (of misschien beter: een nog weergalozer) serie van misschien wel de diepste, donkerste nummers die de band in het repertoire heeft. Schitterend. Het geluid staat bovendien echt bijzonder goed afgesteld in de zaal, wat het geheel nog aangenamer maakt.
Vrijwel iedereen die ik na afloop spreek is het er over eens dat we vanavond getuige zijn geweest van een prima concert en ja, ik ben tot de schare liefhebbers van My Dying Bride toegetreden.