Afgelopen maand bracht het Nederlandse My Own Army het nieuwe album A King On Every Corner uit. Een mooi album dat de ontwikkeling van de band duidelijk laat horen. Ik schreef hierover: “Ik begrijp niet altijd waarom een band als My Own Army niet groter gepresenteerd wordt op radiozenders en op de vele festivals in ons land. Ieder album is raak en heeft een reeks aan goede composities. Dit vijfde album is hierop geen uitzondering. Blijft gewoon lekker om te beluisteren. “.
Het nieuwe album was reden genoeg om Herman de Kok (zanger/gitarist) en Vincent Hekkert (gitarist/backing vocals) even wat vragen voor te leggen.
Voor These Gentle Days grepen jullie noodgedwongen naar een meer akoestische benadering van de composities. Ik heb het idee dat deze meer ingetogen vorm op het nieuwe album zich vermengd heeft met de voeten-in-de-kleirock die jullie gewoon waren te spelen. Klopt dat?
Vincent: ja, goed gezien. We hebben veel geleerd van onze Covid-EP en met name onze drummer Sven heeft zich enorm ontwikkeld op het gebied van samples. Het maakt ons rockgeluid direct veel interessanter en boeiender. Het is onze meest afwisselende plaat ooit.
“Muziek (en andere vormen van kunst) kunnen je de weg wijzen.“
De titel A King On Every Corner lijkt mij te gaan over de rol van de sociale media en de rol die influencers hebben op de samenleving. Baart dat je zorgen?
Herman: goed gezien! De moderne wereld in zijn algemeen baart me geen zorgen, wel de verharding en de individualisatie van deze tijd. Social Media lijkt de katalysator daarvan.
Er waren ook momenten bij het beluisteren van het nieuwe album bij mij waar ik moest denken aan de rock-/grungeperiode van begin jaren negentig. Kun je je daarin vinden?
Vincent: die invloeden zijn er zeker. We houden allemaal enorm van bands uit die tijd. Maar de vergelijking met meer progressieve bands als Tool, A Perfect Circle en Oceansize wordt ook gemaakt. Op die vergelijkingen zijn we trots, dat betekent dat we nog steeds groeien als band.
Op These Gentle Days staat de compositie Before I Go To War. Je vertelde toen dat dit een metafoor is. Op het nieuwe album vinden we Warpaint. Kun je me vertellen waar deze compositie over verhaalt?
Herman: Warpaint gaat over een persoon die geeft en zelden neemt. Na vele jaren is die persoon zichzelf en zijn dromen kwijt geraakt. Door nog meer te geven probeert hij zich zelf terug te vinden. Luister zeker goed naar het outro van Warpaint, die gaat behoorlijk diep. Het is één van de eerste songs die we schreven voor deze plaat.
Voor de productie zijn jullie naar Hans Pieters gegaan. Een producer met een behoorlijke staat van dienst. Hoe kwamen jullie bij die keuze?
Vincent: we werken al lang met Hans van The People’s Noise. Hij weet wat wij willen en wij weten wat hij kan. Hij is heel erg van co-creatie. Daarmee bedoel ik dat hij ons aangemoedigd heeft veel zelf te doen. De drums zijn opgenomen door Hans in de Plug Unit-studio in Reeuwijk en toen zijn we aan de slag gegaan. We hebben een eigen oefenruimte en daar tijdelijk een ruimte bij gehuurd. Die bouwde onze bassist Ferry om tot een professionele control room. Daar hebben we in 2021 maanden doorgebracht om de gitaren, bas en zang op te nemen. Die luxe hebben we nooit gehad en dat maakte dat we tijd hadden om te experimenteren met geluid en, zoals eerder vermeld, met samples. Daarna hebben Sven, onze drummer, en ik het geheel ge-edit. Vervolgens heeft Ferry de hele premix gedaan. Toen is alles naar Hans gestuurd en die heeft de finale mix, vocal effecten en de mastering gedaan. Een mega klus maar het was het waard, veruit de best klinkende plaat die we ooit gemaakt hebben. En als de recensies dan ook goed zijn…. Yes!
“Je moet je eigen pad blijven volgen, omdat je anders op een doodlopende weg eindigt”. Ligt hier de toekomst wanneer we niet uitkijken?
Herman: ik denk dat het altijd goed is je eigen pad te bewandelen, we worden geleefd door de waan van de dag. Muziek (en andere vormen van kunst) kunnen je de weg wijzen.
Orange Robes is een heerlijke (indierock) single. Bij Orange Robes denk ik gauw aan Tibetaanse monniken. Maar ik neem aan dat dat niet de idee is achter Orange Robes.
Herman: thanks, de terechte single denk ik. Check ook de video die onze drummer Sven erbij gemaakt heeft. De tekst is wel voor een groot gedeelte geschreven in Thailand. De laatste zin, “I’m searching for God in Orange Robes, while keeping the promise I made”, bedacht ik toen in een Thaise Tempel naar gezang van monniken aan het luisteren was. De rest van de tekst gaat over de band en hoe je als band 200% geeft en niet altijd terug krijgt wat je hoopt te krijgen. Dat kan een half gevulde zaal of een matige recensie zijn. Gelukkig gebeurt dit niet vaak meer en kunnen we tevreden zijn. Het grootste deel van de tekst schreef ik tijdens die reis en ik vind het vaak tof om een kleine verwijzing naar een plaats, persoon of moment toe te voegen. Een kleine post-it op de song zeg maar.
In 2018 spraken we elkaar en toen gaf je aan niet blij te zijn met het uitblijven van commercieel succes. Nu zijn we een aantal jaar verder. In hoeverre is commercieel succes nog een ‘item’ bij de band?
Vincent: gevoelig onderwerp, haha! Elke band wil erkenning voor zijn werk. Maar we mogen niet klagen. We spelen niet meer elke week in cafés maar kiezen onze gigs zorgvuldig uit. We werken samen met het Belgische boekingsbureau Front Row Events en daardoor spelen we nu in zalen als Metropool, Bibelot en ook redelijk vaak in België. De nieuwe plaat is net uit en we hebben al airplay op diverse radiostations in Canada en Engeland gehad en ook Kink FM toont belangstelling. We krijgen daarbij hulp van Kathy van ons Rotterdamse platenlabel OOB Records. Tegen alle fans van Pearl Jam, Tool, Soundgarden, Queens of the Stone Age, A Perfect Circle en Nothing but Thieves zou ik zeggen, geef onze plaat A King On Every Corner een kans, draai hem keihard op je koptelefoon en laat je verrassen!
Liedteksten zijn als foto’s, volgens Herman. Ze zijn een weerspiegeling van een tijd(sbeeld). In welke mate bepalen maatschappelijke issues de onderwerpen voor jullie?
Herman: niet veel om eerlijk te zijn. Married In Concreet, van de EP A Medicine Show, is een nummer wat over de vluchtelingencrisis gaat maar verder heb ik maar weinig verwijzingen naar politieke of maatschappelijke issues. Ik hou het toch vaak wat nog dichter bij mezelf. Geen idee waarom. Ik kan namelijk erg genieten van een band als Rage Against The Machine maar ook van Boudewijn de Groot. Het zit denk ik gewoon niet in me om mijn mening op te dringen via mijn teksten.
In de jaren zestig waren componisten/artiesten ook een maatschappelijk klankbord. Zie je dat tegenwoordig nog steeds als een functie van de tekstschrijver? Of is het vooral entertainment en/of loze woorden op rijm?
Herman: ik denk dat die functie vele malen minder belangrijk is geworden en ook minder effect heeft dan toen. Daar hebben we nu Social Media voor. Muziek, voor mij, is meer dan alleen plat entertainment, veel meer. Het gaat om het uiten van je gevoelens en om verbinding.
Loze rijmliedjes haal je er zo uit, als er geen ziel in zit valt een liedje door de mand voor mij. Ik puzzel, schrijf, streep, schrijf opnieuw tot dat elk woord zijn plek heeft gevonden. Bij mij werkt dat alleen als het autobiografisch is. Zodra ik een verhaal verzin verliest het zijn kracht, hoe goed de muziek ook is.
Welke fles bier is deze keer ontkurkt of gaat op 6 oktober ontkurkt worden?
Vincent: er zijn behoorlijk wat zware maar ook alcoholvrij biertjes open gemaakt tijdens het maken van de plaat. Maar op 6 oktober gaan we echt een feestje maken. Dan presenteren wij het album in de Popcentrale in Dordrecht. Deur open om 20:30u, aanvang om 21:30u, gratis entree. We gaan het hele album spelen en daarna inderdaad een grote triple open maken!