My Own Army – These Gentle Days

“Stille straten, gesloten restaurants en lege winkels; dit is de setting waarin de bandleden van My Own Army hun meest recente album “These Gentle Days” hebben geschreven.” Dat is wat de band toelicht in hun bio. De Rotterdamse rockformatie ging daardoor anders te werk dan normaal. De omstandigheden vroegen er gewoon om. Het rockgeluid heeft daardoor een meer akoestische en melancholisch karakter mee gekregen en gezien ook het akoestische album van Rising Insane lijkt het daardoor een apart coronagenre te worden. De zes nieuwe composities ademen melancholie en weemoed uit; muziek voor overpeinzingen.
Daarmee verlaat My Own Army ergens het ingeslagen pad dat ze met Too Many Faces en A Medicine Show waren ingeslagen. Aan de andere kant is het binnen die indierock een mooi stuk muziek wat de heren hier neerzetten. Geen dikke gitaarmuren of kleirock dit keer in Unspoken of Before I Go To War, maar ingetogen gitaarspel en een ruim accent voor het stemgeluid van Herman de Kok.
Meegetrokken in het gevoel blijkt Meltdown uit een ander vaatje te zijn getapt. In een soort lo-fi productie neemt My Own Army je hier mee op een trip waarin het ritme je begeleidt. Het vervormde stemgeluid en de distortion geven het geheel een rauw en smerig randje. Met Too Many Faces kruipt de band richting het genre van Neil Young en is een fraai staaltje van gezongen poëzie waarin een bluesyachtige gitaarsolo droog en kaal smaak brengt aan het geheel.
Het tempo wordt aardig naar beneden gehaald in Getting There And Away (wat juist met de reisbeperkingen meer een illusie is om thuis te beluisteren). Hier zegeviert de melancholie en weet de band met de langgerekte zang en het minimum aan instrumentaria een passievol gevoel op te roepen waarin het basspel een hoofdrol heeft. De afsluiter Single Bite verrast daarbij weer op een bijzondere manier. Er hangt hier oosters over de compositie heen, het gitaargeluid kruipt richting het spel van Billy Duffy van The Cult en de kale productie stuwt Single Bite zeker richting de indierockhoek.
These Gentle Days is geen geijkt My Own Army EP. De zware rockkantjes zijn geheel weggepoetst en de Rotterdammers zijn hier richting de eenvoud gekeerd wat het melancholische karakter vorm heeft. Meer Radiohead dan Nirvana dit keer waarbij de twee uitstapjes met Meltdown en Single Bite verrassend uit de hoek komen.