My Soliloquy – Fusion

In 2013 kwam ik in contact met het project My Soliloquy van Pete Morten (ex-Threshold) met het debuutalbum The Interpreter. Een fraai album dat in combinatie met prachtig artwork zeer zeker de moeite waard is. Op de een of andere manier is het tweede album Engines Of Gravity uit 2017 aan me voorbij gegaan, maar wist Pete me weer te vinden voor het derde album Fusion dat deze zomer uitkomt. Een album waarvoor Pete alle composities schreef, het prachtige artwork verzorgde en nagenoeg alle instrumenten zelf inspeelde. Alleen voor de drumpartijen klopte hij aan bij oud-college Johanne James (Threshold). Een bijzondere prestatie van een zeer getalenteerde man.
Gebaseerd op een trilogie start het album met Triunion. Triunion heeft de spanning die Machine Head ook kan neerzetten. De nadruk ligt op de bijna industriële muziekpartij waarin de toegevoegde zangpartij onderdeel is van de muzikale omlijsting. Met Kingship gooit My Soliloquy het lichtelijk over een andere boek. Het tempo ligt er goed in en gitaar, drum en toetsen zetten een mooie basis neer die naar meer smaakt. In alles neigt de muziek hier naar het oude Queensrÿchegeluid. The Great Polarity is een mooi vervolg op Kingship. De keyboards hebben een belangrijke rol The Great Polarity. Het geluid neigt licht naar AOR. Pete Morten heeft een stem die falsetelementen heeft en klinkt uitermate prettig in het geluid van My Soliloquy. Vergelijkingen met Journey zijn snel gelegd en dat is zeker een compliment richting My Soliloquy.
Here In The House Of I heeft een meer sterk progressief karakter. Het gitaargeluid is vet neergezet en vraagt voldoende aandacht. De zang in de tussenstukken is passievol en het is bijzonder hoe er een sfeer wordt gecreëerd door een terugkerend synthesizergeluid. Wanneer op een gegeven moment alle elementen muzikaal bij elkaar komen ontstaat er een licht complex stuk lekkere progmuziek.
Na twee uitstekende composities is er vorm van reflectie in het vrij rustige Office Of Imaginings. Met bijna negen minuten de langste compositie tot nog toe op het album. Een compositie die heel lang met een soort spanning onder het oppervlak zijn weg vervolgt. Het subtiele keyboardgeluid heeft iets weg van de muziek van Ayreon, maar ergens zou het ook bij Starset weggelopen kunnen zijn en zou zeker niet misstaan bij Geoof Tate. Halverwege scheurt het oppervlak iets open en komt de spanning en de kracht rustig bovendrijven in een meeslepend karakter om zich te ontpoppen als een Queensrÿche-achtig stuk muziek waarin de tijd en ruimte wordt genomen om te zorgen dat alle muzikale elementen en accenten de tijd krijgen om stevig bij je binnen te komen.
In Interlocuter wordt het melancholische en ingetogen karakter verder uitgebouwd en lijkt Pete Morton zich te overtreffen als het gaat om passievol muziek schrijven. Vanuit een ingetogen start van de compositie zet hij langzaam krachtige elementen in. Gaandeweg krijgt de compositie meer ‘body’ en groeit de compositie uit tot een ervaring waarin hij je meeneemt op zijn muzikale reis. Klassieke elementen bieden het geheel daarbij meer diepte om integer de compositie af te sluiten.
Met This Space Between Us gaat hij er dan weer vol in. Het tempo is opgevoerd en het drumritme is opzwepend en duwt het geheel ferm verder. De AOR-elementen uit The Great Polarity komen terug in Bury Your Dead. Het AOR geluid is hier wel lekker aangedikt met de nodige progrockaccenten. Zwaar aangezet, doorspekt met synthesizergeluiden en gevolgd door een lekkere gitaarsolo wordt Bury Your Dead gekenmerkt door een veelzijdigheid die aanspreekt. En door het prettige falsetgeluid van Pete en progressieve insteek moet ik sterk denken aan Yes.
De schoonheid van Interlocuter krijgt een vervolg in Interiority dat het ‘originele’ album afsluit op een prachtige manier. Daarna volgen er nog twee bonustracks. De eerste is Chrysalis. In Chrysalis wordt de meer intieme sfeer verder uitgebouwd. Slechts bijgestaan door de akoestische gitaar start Chrysalis. Later aangevuld met violen en een voorzichtig drumgeluid. De tweede track is F.E.A.R.. Een passende afsluiter waarin alle invloeden en karakteristieke elementen uit het geluid van My Soliloquy voorbij komen.
Het is bijzonder hoe Pete Morten met My Soliloquy een geheel omvattend project neer kan zetten waarin progressieve rock en AOR zo moeiteloos in elkaar overvloeien. Slechts bijgestaan door drummer Johanne James (Threshold) en producer Rob Aubrey (Transatlantic, Big Big Train, Spocks Beard) heeft deze multi-instrumentalist een album neergezet dat nog menig keer langs zal komen bij mij. Een album dat enorm tot de verbeelding spreekt en uitstekend in elkaar zit. Extra aandacht mag hierbij gevraagd worden voor The Great Polarity en Here In The House Of I. Twee supercomposities.
https://www.facebook.com/mysoliloquy
https://www.mysoliloquy.co.uk