My Soliloquy – The Interpreter

My Soliloquy is in 2002 opgericht door Pete Morten. Wellicht een bekende naam voor de mensen die het Britse Threshold kennen. Nu pas in 2013 ziet de debuutcd het levenslicht. Het was echter het wachten waard. Hoewel My Soliloquy een eigen geluid heeft weten te creëren, zijn er duidelijk raakvlakken met het geluid van de oude Queensrÿche en tevens de sfeer van de oude Marillion (niet gek wanneer de cd gemixed is door Rob Aubrey).
We tellen acht nummer op The Interpreter met een gemiddelde lengte van ongeveer zeseneenhalve minuut. Het eerste dat opvalt is het prachtige artwork behorende bij de cd. Bijna gelijktijdig valt echter het fraaie geluid op met in het bijzonder stem van Pete Morten zelf waarbij vooral de rollende r een fascinerend detail is. De stem van Pete is veelzijdig, apart, krachtig en vooral vol melodie. Wat dat betreft geen moment van verveling. De nummers kenmerken zich door een toegankelijke melodie met regelmatig een ritmewisseling in het geheel. Dat Pete Morten niet alleen diverse instrumenten kan bespelen, maar tevens ook diverse stijlen in zijn repertoire heeft, komt duidelijk naar voren in Corrosive De-Emphasis dat begint met een (lullig) discodeuntje maar al gauw uitloopt in een stevig rockritme. Door ritme en stijlwisselingen blijft het nummer boeien van begin tot eind. En eigenlijk geldt dat voor alle nummers van de cd. Al gauw nestelen ze zich comfortabel in je hersenpan, klinken al snel vertrouwd, maar blijven je boeien door de dynamiek in de nummers. Het is echter niet een cd met louter makkelijke lichtvoetige composities. De donkere, wellicht zware kant, komt bijvoorbeeld naar voren in Six Seconds Grace. Hoewel Pete Morten van huis uit een gitarist is en ook binnen My Soliloquy verantwoordelijk is voor dit geluid, krijgt de keyboard in Dream In Extremis genoeg ruimte naast een fragiel gitaargeluid. En ook hier een overdaad van ritmewisselingen, maar niet een overdaad die schaadt, integendeel. Een orkestraal pareltje is Inner Circles, waarin het minimalistische breekbare geluid contrasteert met de bombastische stukken. Orkestraal, maar meer richting het geluid van een ballad, eindigt de cd met het nummer Star.
Alsof we in een luchtballon afstand nemen van het muzikale landschap en tevreden over de mand de wereld onder bezien om van hoogte onze eigen interpretatie te geven van dit schouwspel.