Mijn aanwezigheid vanavond is puur op toeval gebaseerd: al scrollend door de agenda van de 013 wordt mijn aandacht gewekt door de foto die bij de aankondiging van Myrkur is geplaatst: ik wordt aangekeken door een dame met een intrigerende blik die zich qua aantrekkingskracht duidelijk onderscheidt van de meeste foto’s waar andere bands zich van bedienen. Al doende klik ik op de link en lees ik dat ik van de dame “een unieke en etherische mix van Scandinavische folk en Black Metal” mag verwachten. Voor iemand die open staat voor muziek die niet direct in een hokje is te plaatste staat hier dus gewoon “hier moet je bij zijn” geschreven. Daarnaast is Amalie Bruun (het alter ego van Myrkur) ook nog eens multi-instrumentaliste, het kan niet anders dan dat dit een veelzijdig avondje gaat worden!
Van veelzijdig gesproken: Jo Quail mag de avond openen op haar cello. Leuk detail aan het begin: de geluidsman dimt de lichten waardoor Jo de aansluitingen voor haar pedalen niet goed kan zien om de kabels in te pluggen. Lampjes van telefoons uit het publiek bieden haar de helpende hand, en dit spontaan gebaar leidt meteen tot een huiskamersfeer.
Slechts vier nummers gaat ze ten gehore brengen, maar deze korte setlist zorgt toch voor 40 minuten vermaak. Experimenteel vermaak als ik het mag zeggen: ze combineer haar elektrische cello met loop stations en percussie tot een dynamische mix die uitnodigt tot ontspannen luisteren met je ogen dicht. Dit laatste is dan ook precies wat ik vooraan om me heen zie gebeuren: je lekker mee laten voeren op de esoterische klanken. Het is zo’n concert wat in een seated omgeving ook zeker niet had misstaan. Hoe verassend kan een avond beginnen? Zo verassend dus…
Bij haar opkomst vertelt Myrkur dat haar set uit twee gedeelten zal bestaan, waarin het intermezzo nodig is omdat de instrumenten aan zullen gaan geven dat ze het nodig hebben om gestemd te worden. Ik denk bij het woord intermezzo meteen aan een pauze, maar het zal blijken dat ik het totaal niet bij het juiste eind heb. Daarover later meer…
Act I – Folkesange, oftewel de eerste helft van de show krijgen we Scandinavische folk in een akoestische setting te horen, waarbij de podiumaankleding doet vermoeden alsof we ons in een winters bos bevinden. Omringd door akoestische instrumenten is dit een perfecte entourage waarin haar zuivere stem maximaal tot z’n recht komt. Mijn verwachtingen worden eigenlijk enorm overtroffen en in de reeds door Jo gecreëerde intieme sfeer is het intens genieten van de nummers waar ik op een enkel woord na niks van versta, wat de mystiek van de avond alleen maar versterkt. En Jo heeft niet alleen de toon gezet voor het verdere verloop van de avond: ze is in deze act ook onderdeel van de band!
Na zo’n drie kwartier verdwijnt de band abrupt van het podium, en krijgen we enkele minuten lang onheilspellende geluiden te horen en knipperen de lampen op het podium alsof er ineens een onweer door de zaal heen raast. Dit blijkt het vooraf aangekondigd intermezzo te zijn waarin de band van outfit wisselt waarna we verder gaan met Act II – Myrkur.
De intieme setting van zojuist is ineens verdwenen als de decibellen omhoog gaan en met name de drummer zicht niet meer in hoeft te houden: hij mag de zware basis leggen voor een stevig partijtje Black Metal. Waarbij meteen opvalt dat dit geen Black Metal is zoals die door de definitie hiervan vastgelegd is: het snelle tempo van de band wordt volledig tegenstrijdig gecompleteerd door langzame zang. De subtiele lichtshow van de eerste helft maakt plaats voor een intens lichtspektakel en het geheel van beeld en geluid komt gewoon hypnotiserend over. En werden we in de eerste set nog bediend door een loepzuivere stem, die zelfde loepzuivere stem schalt nu op standje 11 door de PA de zaal in. Hoe dit overkomt? Kippenvel!
Naast de veelzijdigheid met haar stem (ze is ook niet vies van een incidentele grunt a la Alissa White-Gluz) bespeelt ze wisselend bodhran, draailier en gitaar, en het ongelofelijke gemak en de vanzelfsprekendheid waarmee ze anderhalf uur in de spotlight staat wekken naarmate de tijd verstrijkt steeds meer respect op. Het einde van de avond is the same old story: nadat de band het podium verlaten heeft komen ze nogmaals terug voor een toegift. Na het eerste nummer van deze encore mag de band weer verlaten en speelt ze samen met haar drummer de folk song Villemann og Magnhild. Een rustig nummer als anti-climax na al het muzikale geweld? Integendeel: de kers op de taart! Dit korte maar intense nummer van nog geen twee minuten laat de zaal in kippenvel achter!
Als ik in de trein zit op weg naar huis en ik het concert nog eens de revue laat passeren in m’n gedachten, kan ik maar tot een conclusie komen: ik ben op weg naar huis van het Concert van het Jaar 2018…
Act I – Folkesange: Bonden og kragen – Jenta ho gjekk seg uppå ei hø – Fager som en ros – Ramund – The House Carpenter (The Daemon Lover) – Lullaby of Woe – Himlen blev sort – Solo Nyckelharpa – Två konungabarn.
Act II – Myrkur: The Serpent – Ulvinde – Dybt i skoven – Onde børn – Jeg er guden, i er tjenerne – Elleskudt – Skøgen skulle dø – Måneblôt – (encore) Juniper – Villemann og Magnhild.
