De kiem werd in 2015 gelegd door de twee vrienden Christian Checchin (gitaar) en Fausto Tessari (toetsen). Nadat het duo jarenlang deel uitmaakte van tal van coverbands vonden de mannen de tijd rijp hun muzikale carrière naar een hoger niveau te tillen. Ze verzamelden nummers die ze door de jaren heen hadden geschreven en gingen aan de slag met het componeren van nieuw werk.
In 2017 was men zover om het debuutalbum op te nemen. Daarbij riep men de hulp in van Tommaso Galeazzo (zang), Daniele Gallan (basgitaar) en Fabio Tomba (drums). Alessandro Del Vecchio (bekend van zijn diensten voor Revolution Saints, Fergie Frederiksen, Hardline, Jorn, Ian Paice), werd bereid gevonden om de productie voor rekening te nemen. Omdat de Italianen niet over een paar dagen ijs wilden en veel zorg werd besteed aan het eindproduct, duurde het tot de vroege lente van 2019 eer N.Ex.U.S. in de schappen belandde.
Omdat de meeste nummers in elkaar overvloeien hebben we hier te maken met een concept album. Helaas ontbrak de informatie bij het album over het concept. De korte opener Loading…., waarin we horen hoe kennelijk een systeem wordt opgestart, vloeit naadloos over in het instrumentale …The System. Hier horen we gelijk de cohesie in de muziek, met vlotte optimistisch klinkende toetsen loopjes, scherp en melodieus gitaarwerk waaronder een vet klinkend ritmetandem van bas en drums. Bij tijd en wijle deed het me denken aan beginperiode Dream Theater. Voor mij was de toon van het album gezet.
Aanbeland in Empathy horen we voor het eerst het aangename stemgeluid van Tommaso Galeazzo, krachtig, zuiver en helder. Zijn stemgeluid is lastig te duiden maar heeft raakvlakken met Andy Kuntz van Vanden Plas en Abydos. Hoe fraai en goed geschoold zijn stem klinkt wordt bevestigd in het korte meanderende en van pianospel voorziene A Man Without Soul. Het aansluitende Land Of Misery laat een geluid horen wat doet denken aan de power-symfo van het Canadese Mystery. Naast de vrij dominante zang horen we diverse lekkere melodieuze gitaarsolo’s. Tegen het einde volgt een overgang met golvend toetsenwerk en staccato drumpatronen waarna het nummer langzaam vervaagd.
Op Reflections kantelt de muziek dankzij stevig gitaarwerk richting melodieuze progmetal zoals we die kennen van Seventh Wonder, Circus Maximus en Darkwater. De zang klinkt dreigend en soms zelfs agressief, maar gaat ondanks dat deze soms vervormd wordt nergens over de top. The Mercenary is qua intensheid van hetzelfde laken en pak. Toch komt het geheel compositorisch gezien minder goed uit de verf. Het nummer is al in 2007 geschreven, wat een oorzaak kan zijn. Een groter punt van kritiek vind ik de abrupte outro van het nummer tijdens een van de beste gitaarsolo’s op het album…
Another Shore kent een fraai intro op gitaar die enigszins doet denken aan Arena. Het is tevens het rustpunt op het album waar de stem van Tommaso Galeazzo goed tot zijn recht komt. Nadat halverwege de kracht en volume toenemen, volgt een zeer goed getimed outro met fraai pianospel. John Doe is met ruim acht minuten het langste nummer op de cd. Maar tevens ook het beste nummer. We horen een band in absolute topvorm die zich kan meten met de sterkhouders in het genre. Halverwege eist Fausto Tessari de hoofdrol op met een lange toetsen solo. Enkele minuten later gevolgd door een fraaie solo van zijn kompaan op snaren Christian Checchin. Het nummer eindigt met het opwinden en afspelen van een speeldoosje wat de overgang markeert naar het laatste nummer Final Acts Of New Humanity. Een compact AOR-achtig nummer die een mooi eind maakt aan een uitstekend album.
N.Ex.U.S. is een band waarvan we in de toekomst zonder twijfel meer gaan horen. De bandleden bezitten de juiste skills en de composities op dit veelbelovende debuutalbum staan als een huis.