Nami – The Eternal Light Of The Unconscious Mind

Hoewel er een handjevol mensen woont in Andorra, zijn er vijf heren die het (ingesloten) vorstendom danig doen schudden op zijn grondvesten. De band heet Nami en maakt metal die krachtige darkmetal weet te mixen met melancholische, feeërieke sferen. De darkmetal vinden we vooral terug in de eerste vier nummers.
Hoewel ik in eerste instantie geen touw wist vast te knopen aan openingsnummer The Beholders, bleek dat achteraf wel wat overdreven. Het nummer is veelzijdig en het kost daarom even tijd om het te doorgronden. In Ariadna weet Roger Andreu met zijn grunt bergen te verzetten, waarbij Filipe Baldaia en Ricard Tolosa hun gitaren daar keihard overheen knallen. Verderop in het nummer vertraagt het tempo en krijgen ritmesectie en gitaar vrij spel. De clean vocals doen de rest. Naarmate het nummer het einde nadert, openen ook wederom alle registers om in een kakafonie van zware metal het nummer te eindigen. In Silent Mouth komt de spirituele geest uit de fles. Het neigt een beetje naar het geluid van Order Of Voices of Klone. In Hunter’s Dormancy krijgen we onregelmatige ritmes die we nog niet eerder zo hebben gehoord op deze cd. Het tempo ligt laag, de zang ligt laag en het gitaargeluid smeed dit in een repeterende riff netjes aan elkaar. Dan volgt The Animal And The Golden Throne. En tevens een soort ommekeer in het geluid. Gitaar en later piano zetten een wat depressieve sfeer neer waar de zang als een gekwelde geest het verhaal een beeld geeft. Vanaf hier gaan we meer richting het geluid van een band als Katatonia. Het Bless Of Faintness is een prachtig nummer. Alle elementen krijgen een plaats. In Hope In Faintness krijgt dit een vervolg. Een lang intro loopt langzaam over in een eveneens rustig nummer vol emotie en sfeer. Na bijna vijf minuten bouwt het nummer zich op waarin screams en grunts samen een depressie te lijf lijken te gaan. In Crimson Sky viert de melancholiek echt hoogtij. Alleen een stem en een schijnbaar eenvoudige gitaarriedel zorgen voor kippenvel met ruimte voor een gevoelige gitaarsolo. Het slotnummer The Dream Eater is een goede afsluiter van de cd. Alle stijlen, elementen, sferen, technieken komen hierin tezamen.
Nami heeft een zeer bijzondere cd op de markt gezet. De muziek van de band vind ik moeilijk te plaatsen, hoewel dat eigenlijk ook helemaal niet nodig is. Het merendeel brengt wat teweeg bij mij en dat is voor mij ook voldoende. The Animal And The Golden Throne kon me niet bekoren, maar de rest heeft me wel regelmatig te pakken. Wel voer voor de geoefende luisteraar.