Mede doordatdat Wilson door de COVID19 pandemie gedwongen thuis moest zitten in plaats van te toeren met Heart, kreeg ze de mogelijkheid om zich terug te vinden in haar pre-Heart tijd. In die tijd schreef ze poëzie en intieme, romantische nummers. Het album wordt in de thuis studio in Californië opgenomen waarbij de bijdrages van band en gasten op afstand georganiseerd wordt. Het merendeel van de nummers zijn eigen geschreven nummers, maar er staan ook covers op.
Zo staat er een cover op van Pearl jam’s Daughter, maar nu gezongen vanuit een vrouwelijk perspectief. The Boxer van Simon & Garfunkel is een samenwerking met zanger Sammy Hagar en voor de prachtige cover van Dreams, van The Cranberries, weet Wilson Liv Warfield te strikken, afkomstig van Wilson’s eerdere band Roadcase Royale. De eerste single van het album is een sterke versie van The Rising, het nummer van Bruce Springsteen dat ons herinnert aan de 9-11 aanval. Ook nu veroorzaakt het nummer kippenvel, een prachtig gezongen nummer over hoop en volharding.
Veel van haar eigen nummers zijn ballads, het album opent met het mooie titelnummer dat Wilson zingt samen met Sue Ennis. Ennis schreef eerder nummers voor Heart. Het stevige The Dragon is een nummer dat fans al zullen kennen. Het is een tribute aan Layne Staley van Alice In Chains. Wilson zong het al toen hij nog leefde maar het paste toen niet bij Heart. Het nummer verscheen op het album van Roadcase Royale, de band met naast Wilson ook zangeres Liv Warfield (New Power Generation). Voor haar solo album nam Wilson het nummer opnieuw op.
Het laatste nummer op het album is het instrumentale 4 Edward, een eerbetoon aan Eddie van Halen. Wilson en Van Halen toerden samen en tijdens die toer vroeg Wilson waarom hij niet akoestisch speelde. Het antwoord was kort en duidelijk, ‘ik heb geen akoestische gitaar‘ waarop Wilson haar gitaar overhandigde. Hij nam haar gitaar en schreef een nummer waar Wilson weg van was. Haar nummer 4 Edward is haar wederdienst. Het is een mooie afsluiter van een prachtig album.