Nations Afire – The Ghosts We Will Become

Toen eind augustus 2012 The Ghosts We Will Become van Nations Afire door Redfield Records op het publiek werd afgevuurd, dacht ik eerst te maken te hebben met een frisse versie van Green Day. Daarmee doe ik echter de vier heren van Nations Afire ernstig tekort. Deze ervaren muzikanten die hun sporen eerder verdienden in bands als Ignite, Death By Stereo en Rise Against maken aanstekelijke popliedjes met een flink rockgehalte en stevig tempo. Aan energie alvast geen gebrek in de twaalf nummers. Wanneer ik dan toch een vergelijk zou willen maken, komt de muziek in de buurt van de rock die we kennen van de Foo Fighters. Kenmerkend is de uitstekende ritmesectie van drums en bass die voort blijft denderen in de onder andere de nummers I Am An Army, titelnummer The Ghosts We Will Become en Nine Lives. Prettig aan Nations Afire is de heldere zang die boven de muziek uitstijgt, maar geen dominante plaats inneemt. Dat Nations Afire meer is dan alleen maar rechttoerechtaanrock komt in het nummer In Absentia naar voren. Het nummer kent een wat rustiger tempo en door wat subtiele stiltes en ritmewisselingen is het een bijzonder nummer geworden. Even The Blackest Heart Still Beats is eveneens wat minder snel. Deze ballad waarin alleen gitaar en zang te horen zijn, is het rustpunt op de cd. Naarmate het einde nadert, wisselen de snelle en minder snelle nummers elkaar wat meer af. Pick Up The Pieces zou meteen als hitsingle gebombardeerd kunnen worden. Makkelijk, lekker in het gehoor en aanstekelijk. In Break Your Fall en The Concussionist bemerk ik dat door de samenzang ik terug moet denken aan de muziek die The Alarm uit Wales eerder maakte. De cd eindigt zoals het begonnen is. Snel, energiek en herkenbaar. Ik ben vrolijk geworden van de twaalf nummers en vooral als ze hard gespeeld worden.