Een album vol vette baslijnen, vuig gitaarspel en roffelende drums overstijgt de band zichzelf. Net als op het debuut album worden seventies rock, grunge en alternative perfect gemixt. En dat de muziek akoestisch ook staat als een huis, bewees de band met het album A Date At The Chapel, dat als tussendoortje uitkwam. De Nijmeegs-Amsterdamse band klinkt als de oude Led Zeppelin in een nieuw jasje, hier en daar wat vleugjes hedendaagse U2 en dat gemixt met het eigen kunnen. Dat is een perfecte omschrijving. Het album opent met het gemene Snake, lekker slepend gitaarwerk en duistere zang. Het nummer is lekker traag, maar toch stevig. Het nummer Lonely Nights is een regelrechte hit, dit nummer kan live lekker uitgebouwd worden en zal er voor zorgen dat het dak er af gaat. Wat een lekker nummer!
Showtime is het volgende nummer, een vlotte intro die wat doet denken aan U2, maar zodra het nummer begint is deze illusie voorbij. Je luistert wel degelijk naar de stevige rock van Navarone. Ronkend gitaarwerk en perfecte zang vullen elkaar naadloos aan, en dan nog even die lekkere hoge uithalen die we nog kennen van vroeger, van Ian Gillan. Daarna gaat het roer drastisch om in Free Together, over de puinhoop die we er met z’n allen van maken. And we still live all together, in perfect disharmony. Haat wegens godsdienst en andere ellende. Het draait om naastenliefde, zet je hart open en laat de ander binnen. Een duidelijk boodschap in deze rustige ballad. Een lekkere Led Zeppelin achtig intro bij Days Of Yore zorgt voor kippenvel en dan wordt het album afgesloten met het akoestische Don’t Belong. En eerlijk is eerlijk, elk nummer gaat met superlatieven gepaard, op dit album staat werkelijk geen ondermaats nummer.
Elf hoogstaande composities maken duidelijk dat Navarone een behoorlijke groeispurt doorgemaakt heeft. Wat een geweldig album. Hou de live data in de gaten, want het is niet alleen in de studio dat de band zo goed presteert. Ook live is het een waar genoegen om de band te zien spelen.