Laten we er geen doekjes om winden, dit is wel heel slim bedacht. Navarone doet mee aan The Voice Of Holland en vlak nadat een groot aantal kijkers voor het allereerst van hun leven kennis maakten met de een of andere band met de naam Navarone, komt er een nieuw album. Ondertussen is de band door de voorrondes, dus aan publiciteit zal er de komende weken geen gebrek zijn. Het Nijmeegse quintet is terug met een ijzersterk album dat in de lijn ligt van het voorgaande album Osciliation.
Het is het vierde album en na een eerste, snelle beluistering weet je als luisteraar al dat het weer ouderwets genieten wordt. Het album is een subtiele mix tussen stoner, progressive en classic rock, er wordt geschreeuwd, gefluisterd, snoeihard gesoleerd en subtiel gepingeld. Van alles wat en dat maakt een album van Navarone zo’n uitdaging. In bijna drie kwartier tijd komen er tien nieuwe nummers voorbij waarbij er af en toe herinneringen opkomen. Herinneringen aan oud werk van Pink Floyd of Led Zeppelin, maar altijd in een hedendaags, modern jasje.
Waste kent lekkere gitaar riffs en dito koortjes waardoor het nummer lekker in het gehoor ligt. Cerberus is een toppertje, snoeihard gekrijs, stevig gitaarwerk en harde drums vormen dit nummer tot het ultieme jaren zeventig rocknummer in de stijl van Led Zeppelin. Een nummer als Surrender is wat rustiger met hier en daar wat tempo versnellingen. Fire is een mooi, rustig en intiem nummer waarbij piano en zang een verbond hebben gesloten.
Who Are You is weer een lekker uptempo nummer waarin de gitaren voluit gaan. Het is een waardig afsluiter van een uitstekend album. Het is te hopen dat de band door het meedoen aan The Voice Of Holland niet in een andere richting geduwd wordt. De band is op zijn best met deze muziek, daar ligt het niet aan. De doorbraak bij het grote publiek mag er nu eindelijk wel eens komen. En ga de band vooral live zien, in de eerste drie maanden van 2019 staan al diverse optredens in het hele land op de kalender.