Op een herfstige woensdagavond rij ik door sneeuw en regen naar Drachten. Schotse weersomstandigheden, tijd voor een glas whisky en goede Schotse rock.
Om half acht trapt de Zwitserse zangeres/gitarist Seraina Telli af voor een goed gevulde zaal. Met nummers als Take Care en Song For The Girls zet ze een opzwepende show neer.
Daarna is het de beurt aan die beroemde band uit Dunfermline, een plaats net boven Edinburgh. De band is opgericht in 1971 en van de originele eerste bezetting is alleen de 78-jarige bassist Pete Agnew over. Op de drums vinden we zijn zoon Lee Agnew terug, gitarist van dienst is Jimmy Murrison en zanger Carl Sentance maakt het kwartet compleet. Voormalig zanger Dan McCafferty had van die kenmerkende rauwe en schorre vocalen en eerlijk is eerlijk, Sentance komt behoorlijk in de buurt.
Op de setlist staan eigenlijk alleen maar oudere nummers, maar daar trekt het publiek zich niets van aan. Wie ooit heeft geroepen dat alle Friezen stugge mensen zonder emoties zijn had gisteren zijn ongelijk kunnen zien. Integendeel, er was een hartelijke ontvangst en ook in de zaal is het prettig vertoeven. Met als hoogtepunt van hoffelijkheid die ene bezoeker die halverwege de show een biertje haalt voor zanger Sentance. Hulde!.
De band speelt nummers als Razamanaz, Shanghai’d In Shanghai, het rustige Love Leads To Madness en Dream On. Er is ruimte voor Murrison om meerdere solo’s neer te zetten. De solo’s lopen uit in lang uitgesponnen instrumentale stukken muziek waarbij de familie Agnew zich ook niet onbetuigd laat.
Beggar’s Day en Hair Of The Dog komen voorbij gevolgd door de grootste hit uit de band geschiedenis, Love Hurts. Dan mag Agnew zijn baskunsten laten horen en als Murrison en Lee zich er mee gaan bemoeien wordt het een mooit stuk muziek dat naadloos over gaat in Morning Dew.
De band sluit af met de nummers Where Are You Now en Go Down Fighting waarna er toch echt een eind komt aan deze mooie avond. De stemming in de zaal was opperbest, maar ook op het podium vermaakten de heren zich. Pete Agnew heeft de hele avond met een grote grijns op het gelaat staan bassen terwijl Murrison en Sentance de aandacht vroegen, en kregen van de fans. Oude rock zonder enig spoortje van roest, dus een dikke voldoende.