McCafferty gaf de bandleden alle ruimte om met een andere zanger door te gaan en kort daarna werd Linton Osborne als zanger voorgesteld. Het tourleven dan wel het oude materiaal bleek teveel voor zijn stem en na een jaar moest ook hij de handdoek in de ring werpen. Misschien is dat wel een blessing in disguise geweest, want de nieuwe zanger werd Carl Sentance. Ooit bekend als zanger van Persian Risk en Krokus en de laatste jaren vooral van de soloalbums van Deep Purple-toetsenist Don Airey.
Hij heeft niet het grint-per-strekkende-meter-stemgeluid van McCafferty, maar wel een meer dan uitstekende stem voor hardrock met de roots ferm in de Britse glamrock. Het is waar, zijn stem is ook wat minder herkenbaar dan die van McCafferty. Anderzijds was McCafferty’s stem er een die niet iedereen trok en dat zie ik bij Sentance niet zo snel gebeuren. Kortom, een uitstekende en ervaren vervanger voor McCafferty.
Qua songwriting was er sowieso niet zoveel aan de hand, want bassist Pete Agnew is weliswaar het enige oerlid, zijn zoon Lee Agnew (drums) en gitarist Jimmy Murrison draaien ook al zo’n twee decennia mee in de band, ook als songwriters, en ook Sentance weet hoe hij een lekker rocktrack in elkaar moet draaien. Het recept is daarbij hetzelfde gebleven: niet te ingewikkelde composities, met knallende riffs en oorwurmrefreinen die dienen als kapstok voor de rest van de song.
Opener Never Dance With The Devil is een lekker heavy beuker waarin Sentance zijn visitekaartje kan afgeven. Daarna volgt het titelnummer, wat mij betreft de eerste van de prijsnummers op dit album. Poppy hardrock met weer zo’n onweerstaanbaar refrein. Al op de eerste helft van het album hoor je hoe Nazareth als vanouds van poppy naar heavy en terug gaat, ook al is het door Sentances stijl van zingen iets meer classic rock en iets minder blues geworden. Never Dance With The Devil en State Of Emergency zijn heavy, Tattooed On My Brain, het bluesy mid-tempo Rubik’s Romance en Pole To Pole, met een ritmegitaarpartij die wel aan Status Quo doet denken, zijn de rustiger tracks.
Daarna gaat de pret vrolijk verder met Push, dat zeker in het intro aan Aerosmith doet denken, en komt er wat trager bluesy werk langs, zoals Crazy Molly en het begin van Silent Symphony, en een powerballad in Change. Afsluiter You Call Me is een knappe bluesballad met fraai gitaarwerk en zang van Pete Agnew.
In het vijftigste jaar van het bestaan verandert Nazareth voor het eerst van zanger. Veel bands zouden dan liever besluiten het bijltje erbij neer te gooien. Nazareth heeft dat gelukkig niet gedaan, want Tattooed On My Brain mag er zijn. Nazareth doet na vijftig jaar gewoon nóg maar eens voor hoe het moet.
Nazareth website