De zes nummers die op Pi staan lijken meer gestructureerd dan op het debuutalbum. Maar ondanks dat wordt er nog flink op los geïmproviseerd met de basisinstrumenten drums, gitaar, basgitaar. Doordat men de nummers live in de studio heeft opgenomen geeft het album je ook een live gevoel. Iets wat ik het resultaat in dit genre altijd ten goede vind komen. Pi klinkt over het algemeen dan ook rauw en ongepolijst. Het piept, kraakt en schuurt regelmatig. Alsof je naar een concert gaat waar de band ter plekke hun liedjes opneemt.
Alle nummers hebben het effect van een jam-sessie terwijl ze tegelijkertijd een gevoel van breekbaarheid behouden. Zoals Windhund, wat op single is uitgebracht. Een nummer wat vol zit met vette grooves, vermengd met de eerdergenoemde postrock, stoner en psychedelische geluiden. Wonderwel past het allemaal precies. Lang uitgesponnen passages gaan naadloos over in bronstige stoner rock. De oscillerende effecten van de gitaren zijn alom aanwezig om je voortdurend te herinneren aan het psychedelische karakter wat de band graag wil uitstralen.
Pi is een album wat je bij voorkeur moet beluisteren met stevige schoenen aan. Het risico op omvallen bij het spelen van je luchtintrumentarium wordt daarmee verkleind.