Neal Morse – Life & Times

Je kunt veel zeggen van Neal Morse, maar niet dat hij geen harde werker is. Naast zijn werk in diverse progbands runt hij Radiant Records en hij brengt ook nog met de regelmaat van de klok ander materiaal uit. Vaak zijn dat wat wel worship-cd’s worden genoemd. Meer voor een religieus publiek dan voor muziekliefhebbers, zeg maar. Van tijd tot tijd brengt hij ook “gewone” albums uit die niet onder prog vallen. Zoals nu het album Life & Times.
Waar het vorige album Songs From November een echt singer-songwriterplaat was met vooral veel akoestische gitaar is Life & Times veel meer wat ik een Nashville-album zou willen noemen: veelal popsongs met een volledige band en vaak een randje country erin. En voor wie hier meteen ‘en meer dan een randje God erin’ dacht: nee dus. Natuurlijk, Morse is heel religieus, maar je wordt er bepaald niet mee om je oren geslagen hier. En waar hij op Songs From November echt tenenkrommend de positivo uithing, is dat op dit album veel meer in balans.
Morse heeft 12 verhalende songs geschreven zonder veel mysterie of loodzware boodschappen. Liefdesliedjes, liedjes over eenzaamheid op tournee (Selfie In The Square, met zijn selfie in het boekje) en He Died At Home, een prachtige, wrange song over de zelfmoord van een ex-soldaat (“William wouldn’t die in fields unknown, he died at home”). Het kan gelukkig ook een stuk lichter, zoals in Manchester, waarin hij vrolijk ‘Manchester by the sea’ bezingt, alvorens hij er op gewezen worden dat die plaats niet aan zee ligt. Kortom, de variatie maakt dat dit album veel beter in evenwicht is.
Muzikaal is het licht verteerbaar zonder dat het wegwerpliedjes worden. Je hoort juist dat Neal Morse een songwriter van niveau is, die ook met kleinere liedjes overeind blijft. Hoewel je je bij sommige songs best kunt voorstellen hoe het verprogd zou kunnen worden door Portnoy en Morse’s andere progkornuiten, heeft het in deze versies niets met prog te maken.
In de band dan ook geen van de namen die je op zijn progplaten hoort, maar sessiemuzikanten als Richard Brinsfield (bas), Scott Williamson (drums) en Scotty Sanders op pedal steel en dobro. Op Old Alabama laat Morse de leadvocalen grotendeels over aan Julie Harrison.  De enige naam die proggers zullen herkennen is die van Rich Mouser, die de mix grotendeels voor zijn rekening nam.
Met rock heeft het niets te maken en met prog al helemaal niet. Maar op Life & Times laat Neal Morse horen ook een goed uitgebalanceerde popplaat te kunnen maken. Songs From November heb ik na de recensie nog maar amper gedraaid. Dat lot zal Life & Times niet beschoren zijn. Van harte aanbevolen!
In juni komt Neal Morse voor soloconcerten naar Verviers, Utrecht en Tilburg.

Neal Morse website