Dat moet met Hegaiamas-A Song For Freedom op het c.v. ook wel lukken. In de eerste zes composities laat Need horen een perfect oor te hebben voor afwisselende, krachtige progressieve metal. Rememory start sereen met een fraai sirenengezang, maar het geluid floreert al gauw naar progressieve sferen. Stevige riffs worden afgewisseld met rustige passages waarin zanger Jon V. zijn warme bluesy stem mag etaleren. Een compositie die meeslepend en krachtig tegelijk is. Deze compositie loopt als vanzelf over in Alltribe waarin drummer Stelios van zich laat horen in een lekker drumritme waarin hij bijgestaan wordt door gitarist en oprichter van de band Ravaya. Wanneer Jon V. invalt met de zang verandert het ritme in een onregelmatigheid. Gitarist Ravaya is daarbij een belangrijk speler en krijgt meer ruimte om met zijn gitaarspel sfeer te scheppen in deze goed opgebouwde compositie. Uiteindelijk ontaardt het geheel in een muzikale georganiseerde heksenketel waarin het goed toeven is.
Therianthrope start wat onheilspellend en kent een wat zwaarder karakter dan ik tot dusver gewend ben van de band. De zang blijft fier overeind staan in dit nummer. Het evenwicht tussen sereniteit en kracht is subliem en voor het eerst lijkt, vooral in de zangpartijen, Fates Warning één van de invloeden van Need.
Vanuit deze wat meer donkere compositie gaat de vlam, qua tempo, in de pan. Het nummer Riverthane start in een flink tempo waarin diverse melodielijnen met elkaar vervlochten worden. Wat overblijft is een krachtige, groovende compositie.
Met Tilikum gaan ze lichtelijk van het eerder begaande pad af en komen de oorspronkelijke cultuurinvloeden mooi naar boven door de toevoeging van een zangeres die een soort verlichting aan de muziek geeft door prachtig gezang dat de oorspronkelijke Griekse cultuur in zich heeft.
Na Iota, waarin een gesprek wordt gevolgd en dat eigenlijk wat lang duurt, zijn we bijna drie kwartier verder en staan we voor de zevende compositie op het album. Een compositie met een uitdaging, want het titelnummer en slotstuk telt maar liefst 22 minuten. Nu zijn er meer langere composities die ik heb gehoord, die mij tot de laatste seconde wisten te verbazen. Denk aan In-a-gadda-da-vida van Iron Butterfly of Mirror Of Souls van Theocracy. Toch ben ik benieuwd wat Hegaiamas-A Song For Freedom me gaat brengen.
Iota blijkt wel de opstap te zijn tot Hegaiamas-A Song For Freedom. Bij aanvang is de prettige spanning al voelbaar. De zang valt in en het feest kan helemaal beginnen wanneer ook het ritme duidelijk wordt. Hoewel in Tilikum toetsenist Anthony reeds wat meer op de voorgrond wist te treden, wordt zijn rol dat in het muzikaal rijke Hegaiamas-A Song For Freedom wat duidelijker. Gedurende de compositie is er veel afwisseling in ritme, stijl en intensiteit. De tijd en de compositie vliegen voorbij. Na verloop van tijd ontstaat er een soort muzikaal vacuüm waarin gitarist Ravaya duikt met een floydiaans stuk gitaarspel. Van daaruit volgt een repeterend, imponerend, intrigerend, bijna hypnotiserend stuk zang/tekst waarin de titel van de compositie duidelijk naar voren komt om van daaruit toe te werken naar een muzikaal episch slotstuk dat wordt afgesloten met een gesproken verhaal, begeleid door een vrouwelijke zangstem.
Jammer dat ik nu pas deze Griekse progressieve metalband leer kennen, moet ik zeggen. Hegaiamas-A Song For Freedom is een dijk van een album waar ze trots op mogen zijn. Bij de Noord-Amerikaanse tour kan ik me niet voorstellen dat ze wat overzeese zieltjes gaan weten te winnen. Need is vooralsnog voor mij een prachtig begin van 2017.