Norchestrion – A Song For The End telt negen nieuwe composities die tezamen goed zijn voor meer dan een uur heerlijkheid. Nu is V.a.d.i.s. een track waarin twee dames een vrij filosofische uiteenzetting neerzetten over wie je nu eigenlijk bent en sluit het album heel verrassend af met Kinwind. Ergens refereert het naar een mantra vanuit de hoogtes van Tibet, maar het zou ook zomaar een Indiaanse sjamaan zijn die de zegen over het album uitroept.
Blijven er zeven composities over. Het begint allemaal met Avia. Hier wordt meteen duidelijk dat de stevige progrock die je hier geserveerd krijgt moeiteloos kan concurreren met de gevestigde progrockbands die we kennen. Persoonlijk zie ik daarin ook vergelijkingen met onze Nederlandse progrockband Day Six. Na de stevige afsluiting in Avia keert de rust enigszins terug in Beckethead dat start met een toetsenspel dat tijdloos lijkt te zijn en wanneer de drum en gitaar invallen stijgt de kracht evenredig. De progressief ingezette compositie vervolgt in een rustig tempo. Er is ruim aandacht voor het muzikale gedeelte met afwisselende strakke riffs en melodieuze zangpartijen die er doorheen laveren. Gaandeweg de compositie krijgt het een meer krachtig karakter waarbij ze binnen de lijntjes van de basis blijven spelen.
Nemmortal start acapella waarna de progtrein van het station vertrekt in een groovend vervolg. Need weet ook hier met de zangpartijen juist die extra laag aan te brengen waardoor de muziek meer gaat leven. Zang en muziek lijken een spel te spelen waarbij alle elementen optimaal worden benut. Need vervolgt het avontuur met Bloodlux waarin Need laat horen dat ze binnen de mellow progrock ook uiterst krachtig naar voren kunnen komen. Vol passie met de toetsen van Anthony Hadjee als katalysator worden drummer Stelios Paschalis en bassist Viktor Kouloubis naar voren geduwd en kan ook gitarist George Ravaya zich niet meer beheersen. Zanger Jon Voyager kan het geheel tot wat rust manen en wordt daarbij ondersteund door het pianospel van Anthony, maar het kabbelende karakter is niet vol te houden en de onregelmatigheden en kracht nemen zienderogen toe.
Norchestrion komt na V.a.d.i.s. en start heerlijk rustig en akoestisch en biedt kalmte en rust. Naast de heldere zangpartij van Jon wordt er ook gebruik gemaakt van een dikke grunt en dat spel met contrasten past perfect in het plaatje hier. In zijn clean vocals zoekt Jon hier zeker ook de hogere regionen op en weet met Need een zeer evenwichtige progcompositie neer te zetten waarin de uitersten van het genre verkend worden en wat jazzy-elementen toegevoegd worden aan de basis. In de zich voortbewegende ritmesectie is er ruim aandacht voor het keyboard- en gitaarspel. Dit is genieten en dat kan ik niet vaak genoeg herhalen.
Need laat met Circadian horen dat de toegankelijke progrock van de band tot in de puntjes wordt beheerst. Het vijftal varieert heerlijk in intensiteit en borgen steeds de toegankelijke melodie waar de kracht van deze compositie zeker zit. En dan komen we op het album aan bij het epische Ananke, dat zou kunnen verwijzen naar de Romeinse godin van het lot en van de noodzaak (Goddess of NEEDs?).
Hier zet Need, niet geheel verrassend, een pracht van compositie neer die op alle aspecten episch te noemen is. Bijna negentien minuten lang word je meegenomen op een hypnotiserende muziektrip.
Je wordt eerst heel langzaam meegevoerd in een rustieke setting waarna de heren de registers open trekken en alle progneuronen geprikkeld gaan worden. De voortzetting klinkt krachtig en wordt vaak verrassend altijd prettig onderbroken door onregelmatige stukken muziek. Ten aanzien van het vorige album is Ananke geen verrassing want op Hegaiamas – A Song For Freedom is eveneens zo’n heerlijke miniopera te horen. Ook Ananke imponeert op het hoogste niveau en kan eigenlijk niet lang genoeg duren. Het is allesverzengende, meezuigende en krachtige vibe waarin je gesleurd wordt.
Need is nooit van mijn radar verdwenen omdat ze op Hegaiamas – A Song For Freedom al hebben laten horen dat de heren met hun fijngevoelige en aantrekkelijke progrock tot het beste in het genre behoren. Ook met dit vijfde album Norchestrion – A Song For The End laten ze je alle hoeken zien en ik raak niet uitgekeken en geluisterd. Steeds bij iedere luisterbeurt zijn er details die naar voren treden alsof ze na een metamorfose sinds de laatste luisterbeurt in alle schoonheid boven komen drijven. Ook dit jaar kan ik me niet voorstellen dat dit album hoog zal eindigen in de jaarlijst en dan zijn we nog maar net begonnen.