Het hele album raast aan je voorbij met een noodtempo wat helaas zo nu en dan ten koste gaat van de originaliteit en variatie. Zangeres Fernanda gromt nog vervaarlijker dan ooit, Prika slaat de snaren van haar gitaar niet aan maar straft ze, en dat nieuwe drummer Luana een beest is op de drumkit blijkt wel uit de intensiteit van de blastbeats. Waar de meeste bands met elk album kiezen voor een softer geluid om dan toch wat airplay op de radio te kunnen meepakken blijven deze dames meer dan compromisloos en gooien ze er qua hardheid en intensiteit gewoon nog een schepje bovenop.
Nu is het ook wel aan producer Martin Furia (lid van Bark, producer van o.a. Sisters of Suffocation) toevertrouwd om een potje rauwe energie te schenken aan een opname. Hij haalt duidelijk het hardste en meest underground geluid uit deze dames.
Helaas kan ik echter niet ontkennen dat de nummers zich redelijk aan elkaar rijgen zonder echt uitspringers. Toegegeven, met Cultura Do Estupro brengen ze een nummer in hun eigen taal als leuke touch. Persoonlijk moet ik bekennen dat ik het vorige album net iets sterker vond door wat meer durf en variatie.
Dat de dames, die deels ook in de metal journalistiek bezig zijn, respect hebben voor hun voorgangers is duidelijk. De track …And Justice for Whom? is natuurlijk een mooie verwijzing naar Metallica’s klassieke album. Qua teksten grijpen ze zeker terug naar de klassieke maatschappijkritiek waar de oudere thrash bands om bekend stonden en die brug sloegen tussen punkrock en metal.
Ik heb deze dames live mogen aanschouwen en kan je verzekeren dat ze tekort worden gedaan op de plaat. Ga ze dus vooral live zien en luister ter voorbereiding even dit album. Op 28 juli heb je die kans in The Jack in Eindhoven, hun enige show in ons land. Het album zal niet in je Best Of lijstje komen, het optreden wel. Ik heb er ook alle vertrouwen in dat de dames hun eigen geluid zullen vinden en daarmee trots boven de massa zullen uit weten te stijgen. Dit jaar echter nog niet.