Als ik de parkeergarage in kom rijden is al duidelijk wat hier aan de hand is, er is een enorm metal festival bezig waar een multi-nationaal publiek op afkomt. Er zijn veel buitenlandse kentekens te bespeuren, als ook groepjes mensen die rustig bij hun auto zitten te chillen. Dit waarschijnlijk om bij te komen van al het muziek geweld wat in de parkeer garage al duidelijk te horen is. Het belooft wat. Om je een idee te geven van de muziek dit weekend; op de vrijdag zijn er al bands op het podium komen raggen, grunten en krijsen met namen als Putridity, Decapitated, Vader en Death to All.
Vandaag heb ik het genoegen om te beginnen met Pig Destroyer. Deze als grindcore gedefinieerde band is een genot om naar te kijken en het publiek is het hier al duidelijk mee eens. De zaal is vol en vooraan gaat het al lekker los in de kleine pit die zich heeft gevormd. Op het podium is de drummer wat mij betreft de aandachtstrekker, deze man is werkelijk een machine. Alles is even strak. De momenten van pauze zijn perfect getimed en de snelle stukken zijn evenals de strakke eindes van de nummers echt complimenten waard.
Aan het einde van de set rept de halve zaal zich naar de kleine zaal die dan ook goed vol loopt voor Wormed. Deze aparte band wilde ik niet missen, de uit spanje afkomstige death metal band heeft een hoop invloeden en is zeker geen recht toe recht aan metal. De door science fiction geinspireerde band komt op dit kleine podium niet helemaal tot zijn recht. De zanger die behoorlijk kan headbangen met zijn lange haar (hij heeft wat te compenseren ten op zichte van de gitaristen…) is de enige die wat bewegings vrijheid heeft en deze gebruikt, de gitarist en bassist komen nauwelijks van hun plek. Het geluid is ook niet om over naar huis te schrijven helaas, maar dit deert de sfeer totaal niet.
Gauw terug naar de grote zaal voor Immolation. Deze Amerikaanse technische death metal band gaan al flink wat jaartjes mee. De band werd in 1988 hernoemd van Rigor Mortis naar de huidige naam en heeft al bij menig groot label gezeten (Road Runner Records, Nuclear Blast etc). De drums zijn op z’n zachts gezegd apart te noemen, deze volgen vaak de gitaar en veroorzaakt een muur van geluid die heel apart is. Vaak worden drums en bas gitaar lijnen gecombineerd om zo’n muur te creeeren, maar deze amerikaanse heren pakken het anders aan. De gitaristen zijn een genot om bezig te zien, het niveau is belachelijk hoog, terwijl het eruit ziet alsof het eigenlijk niks voorstelt. Het concert begint al lekker met Kingdom of Conspiracy en What They Bring, waarna Majesty and Decay speciaal wordt opgedragen aan infidel amsterdam. Er wordt dus wat ouder werk, maar ook veel nieuw gespeeld. De klassiekers Dawn of Possession en Father, you’re Not a Father komen voorbij, maar ook Swarm of Terror en Hate’s Plague. Al met al een lekker gevarieerde set uit bijna de hele historie van de band worden in een heerlijke set van het podium geblazen.
Een mens moet ook eten dus de broodjes stand wordt even bezocht. Er is in zowel de kelder als op de begane grond een flink aantal merchandise stands uit de grond gestampt om iedereen enigszins te kunnen bedienen en alle bands een kans te geven om hun cd’s, posters, pins en buttons aan de massa te slijten. Op de weg naar boven wordt ik er op attent gemaakt dat Repulsion al is begonnen dus ik loop gauw terug naar de zaal. De zaal is nauwelijks meer in te komen, de grote zaal staat werkelijk helemaal volgepakt. Waarom is wel duidelijk gezien de sfeer in de zaal, dit is een van de hoogtepunten van vandaag. De nummers worden werkelijk het publiek in geschoten, er is maar een tempo: HARD en SNEL. Vooraan aan het hek is het een headbang feest van jewelste, daarachter is de pit behoorlijk aan de gang en deze stopt nauwelijks, terwijl er tussen de nummers toch wel wat pauze wordt genomen door de band. De band speelt ook een tweetal covers, waarbij de Venom cover Schizo de meeste response krijgt vanuit het publiek. In de woorden van zanger Scott Carlson: “Let’s go f*cking wild!!!”
Dezelfde verhuisbeweging als eerder doet zich weer voor, de grote zaal stroomt leeg en de kleine zaal stroomt tot z’n nek toe vol. Cock and Ball Torture uit Duitsland gaan hier hun pornogrindcore laten horen. Vanaf het begin is dit echt een feestje om te zien gebeuren. Om te horen valt tegen, er zijn duidelijk problemen met het geluid. De afstelling is op z’n zachts gezegd slecht en de microfoon van de bassist lijkt de eerste paar nummers niets te doen. Dat dit niet deert is wel duidelijk, nummers als Heterosexual Testosterone Compressor en Titty Torture Bondage Boys veroorzaken één groot feest in het kleine zaaltje. Het leent zich er ook wel voor, het is binnen no-time onwijs vol, rokerig, warm en zweterig. Over de teksten van de heren zullen we het maar niet hebben, de titels spreken voor zich.
Ten op zichte van het death metal genre waar voornamelijk geheadbanged wordt kan en mag hier alles. Ik zou zweren op een gegeven moment een polonaise voorbij te zien komen… De muziek is zoals veel in dit genre verre van ingewikkeld, overigens lijkt dit alleen maar bij te dragen aan de feestvreugde. Er wordt gestagedived (wat niet altijd helemaal goed gaat…), gedanst, gepogo’d, gezwaaid en gemoshed, het maakt hier allemaal niets uit. Als de band zijn set gehad heeft en eigenlijk het podium wil verlaten wordt er geschreeuwd voor een toegift, die na het checken of dit wel kan door de band ook gegeven wordt. Mensen die de zaal al uit aan het lopen waren draaien vlug terug om dit feestje nog even wat langer door te laten gaan.
De impressie is kort, maar genoeg om over te brengen dat dit festival uniek is in zijn samenstelling. De bijna vijftig meest gore, snoeiharde en retesnelle metal bands worden hier in een festival bij elkaar gebracht wat leid tot een enorme zwarte feestende invasie die 013 en omstreken nog wel even zullen heugen.