Voor een waardige afsluiting van de werkweek zijn er meerdere opties. Terwijl sommigen de kroeg verkiezen, biedt Eindhoven Rockcity een alternatief. Traditiegetrouw strijkt de Never Say Die Tour hier neer, dit keer in de Effenaar, waar vroeger Dynamo deze bands een podium gaf. Vanavond krijgen zes verschillende bands de kans om deze zaal te verbouwen.
Je moet er vandaag al vroeg bij zijn, want de deuren gaan om 17:30 open en om 18:00 treed het Duitse Reduction aan met hun traditionele Beatdown. Hoewel niet heel divers, doorboort deze muziek wel goed de gehoorgang. Het mag soms op two-stepping, karate en licht applaus rekenen, maar echt enthousiasme blijft uit. Zanger Samis trekt de aandacht met een agressieve uitstraling, maar laat ook een lieflijk kant zien wanneer hij touwtje springt met de microfoonkabel. Het kabbelt prima door, maar het ontbreekt Reduction aan overtuiging en een groot publiek om echt te imponeren.
Het opvolgende Fox Lake put daarentegen uit andere inspiratiebronnen. De Metalcore heeft een sterke Nu-Metal invloed, zowel in de vocalen als in het baswerk. De mix laat wel wat steken vallen. Zo staat de gitaar sporadisch hard afgestemd waardoor de rest onhoorbaar is. De drummer gooit af en toe zijn drumstokken in de lucht om ze vervolgens weer op te vangen en verder te gaan. Dit zorgt voor visueel spektakel en entertainment. Met verschillende riffs, meer publiek en veel breakdowns, presteert Fox Lake naar behoren. Met Dog Eat Dog komen deze heren krachtig voor de dag en de bijbehorende screams galmen lekker door de zaal. Nathan is goed bij stem en weet het publiek op te zwepen. Fox Lake wekt interesse en speelt een prima set.
Onder leiding van Taylor Barber betreedt Left To Suffer het podium. De gitaristen bewegen actief, terwijl Tom als een statische blok de goorste gutterals en smerigste grunts produceert. Dit jaar brachten de heren het overweldigende Feral uit en Artifical Anatomy van die plaat ademt duidelijk Nu Metal-invloeden, met lomp harde breakdowns en screamrap die de halve zaal doen opveren. Eén van de bekendste nummers van dat album is Disappoint Me, die veel bijval krijgt en extreem levendige moshpits weet te creëren. Het is het eerste nummer dat luidkeels mee wordt gezongen. Afsluiter Anger is bekend bij het Deathcore-publiek en de Effenaar wordt verbouwd. Hetgeen je bij zo’n kwalitatief optreden mag verwachten. De eerste tour in Europa mag (op basis van dit optreden) een groot succes genoemd worden.
Daar waar Betraying The Martyrs eerder dit jaar werd opgeheven, zijn Steeves en (ex-lid) Aaron met Ten56. nog springlevend. Dat wordt vanaf de eerste seconde overduidelijk. De energie spat ervan af en de Deathcore met zijn variërende tempo’s en uitstekende riffs zet de zaal in beweging. De wall of death heeft genoeg deelnemers en de daaropvolgende oproep voor een female-only moshpit is een sympathiek gebaar. Het grootste deel van de zaal is gereserveerd voor Crash Bandicoot’s, die zich kostelijk weten te vermaken. Daar waar de recente plaat Downer een doffe productie heeft, is daar live niks van te merken. Het geluid is vol en perfect afgesteld.
Tracks als Diazepam, Yenta en Traumadoll kennen allen geweldige uitvoeringen. De standaard vocalen zijn uitmuntend en Aaron is niet bang om er af en toe een squeel, gutteral of rap tussendoor te gooien. Clean zingen blijkt ook voor hem weggelegd te zijn en daarmee toont hij zich een vocale alleskunner. De welbekende hurk-spring combinatie mag niet ontbreken en deze Fransen laten zich van hun beste kant zien. Het op breakdown- en rap-georiënteerde Kimo bevat de gaafste riff van de set en is een brute afsluiter. Een werkelijk fenomenaal optreden van een band met een enorm potentieel.
King 810 begint hun optreden geschift met een clowneske intro en pianospel. De show opent met het geliefde nummer Alpha & Omega, waarbij David, de bezeten zanger, onvermoeibaar over het podium beweegt en vandaag beter klinkt dan ooit tevoren. De blitse blauwe piano staat centraal en wordt dan ook veelvuldig gebruikt om het verhaal van vanavond te vertolken. De set wordt opgevolgd met het indrukwekkende en agressieve Brains On The Asphalt. King 810 geeft vanavond geen standaard performance, maar verrast met een overvloed aan theater. Geweekt in bloed en met een bijna schizofrene uitstraling wordt Vendetta ten gehore gebracht, welke volmondig wordt meegezongen.
De gekte op het podium is niet gespeeld; de uitbarstingen van deze artiesten zijn oprecht. Tijdens het zware Heavy Like The Crown begeeft David zich zelfs op de piano en springt tijdens de breakdown naar beneden, een genot om te aanschouwen. Het oude nummer Fat Around The Heart heeft een aantal gave gitaarslides en tijdens het uiterst theatrale Widdershins wordt het drumstel volledig aan gort geslagen.
Het ingetogen, melancholische Black Rifle krijgt een volledige pianobegeleiding van Gunn, waarbij ook het vloeiende en levendige drumwerk opvalt. De klassieker Killem All wordt doorgaans als laatste nummer gespeeld, hoewel deze vanavond misschien niet de meest verbluffende uitvoering kent, bewijzen deze Amerikanen dat ze headlinerwaardig zijn. Een vreemde eend op deze tour, maar een aangename afwisseling.
Als er een band is die olie op het vuur kan gooien is het Nasty wel. Deze Belgische formatie heeft een trouwe fanbase die niet terugdeinst om zich luid en duidelijk te laten gelden. Tijdens Choas breken, hoe kan het ook anders, chaos en hel los. De bas staat op volumeknop tien en het is rammen geblazen. Overal slaan mensen wild om zich heen en lijkt veiligheid een schaars goed. Matti neemt het woord en bedankt hartstochtelijk de scene voor de contante steun, waarbij hij ook de fans door de microfoon laat brullen.
Het bekende At War With Love creëert een razende circlepit, terwijl Matti van het podium afstapt om zich tussen fans tentoon te stellen. Een moedige ziel waagt zelfs een stagedive over de barrier, zij het niet zonder enige schrammen. Reality Check afkomstig van Heartbreak beukt als een bezetene en is zelfs voor Beatdown aan de extreme kant. Daar win je wel fans mee in dit genre, zeker getuige de participanten. 666AM en Slaves To The Rich zorgen nog één laatste maal voor radslagen en karate, waarna iedereen uitgeput de zaal kan verlaten. Nasty levert een strakke set af, maar is absoluut een opmerkelijke headliner voor deze tour.
De fans van de corestijlen zijn vanavond aan hun trekken gekomen en hebben zich aardig vermaakt. De Never Say Die tour van Impericon richt zich dit jaar vooral op Beatdown bands, maar gezien de half lege zaal is dat geen groot succes. Het ontbreekt aan een headliner van formaat om zalen uit te verkopen. Desondanks was de avond een succes voor de aanwezigen.
Foto’s: Evy Wisse