Nu schakelt Neverlight een versnelling hoger door verder te gaan als studioproject, met losse muzikanten per album of zelfs per track. Eén van de beste ‘tijdelijke krachten’ die ze aantrokken voor hun album The Quiet Room is Nederlander Ruben Wijga. Doet niet meteen een belletje rinkelen? Dat zou toch moeten. Hij werkte al samen met Epica, ReVamp, Ayreon en het Canadese Celestial Ruin. Voor deze opnames stond hij in voor o.m. de keyboards en viool, de arrangementen en voor de ‘horrormachine’, wat dat laatste ook mag zijn.
Dat is allemaal leuk, maar levert dat ook een leuk album op? Toch wel. Er zit flink wat variatie in de gothic metal van Neverlight en inzake songopbouw en productie hebben ze alles voor elkaar. Amanda is voorts een uitstekende zangeres en haar partner Josh doet het prima als gitarist.
Alle tracks zijn opgebouwd rond de vocalen van Amanda. De bombastische metal van het duo kan je zowel als gothic als als symphonic aanduiden. Het was een goede zet van Josh en Amanda om er dan een Nederlander bij te halen, want dit is toch een genre waarin dit landje excelleert. Het zorgt er ook voor dat Neverlight heel ‘Europees’ klinkt. Niet dat overgeproducete en gelikte van een Evanescence, maar eerder de power en de snelheid van After Forever en Epica. Het enige punt dat nog beter kan zijn de refreinen. Een (halve) zin die meteen doorhebt, die je helpt om de tracks onderling uit elkaar te houden, …, dat ontbreekt hier nog om het plaatje helemaal compleet te maken. Een kleine opmerking voor een voorts bijna perfect album. Een fijne ontdekking.
Als je deze band online gaat ontdekken, begin dan misschien bij Unravel, Derealize en Of Flame And Ash.