Deze band gaat alweer 40 (!) jaar mee. Met op dit moment het enige founding member Justin Sullivan als zanger/gitarist, toetsenist/gitarist Dean White, basgitarist Ceri Monger en drummer Michael Dean in de gelederen is dit hun zestiende album. Ook al is Justin op leeftijd, hij zit nog vol idealen en verontwaardiging zoals een echte punkrocker betaamd. Met name kapitalistische, milieuvervuilende ondernemingen maar ook onze eigen gemakzucht de ogen te sluiten voor het klimaatprobleem krijgen er van langs. Dat alles met nummers die een amalgaam zijn van punkrock, folk, en postpunk. Of zoals Justin het zelf omschrijft ‘’dark motown’’.
Justin heeft een aangename stem en hij weet die goed in te zetten om de intentie van de nummers over te brengen. Zo sijpelt er een duidelijk urgentie door in de vocalen van Language. De venijnig uitgesproken woorden ‘’if I ever have to see another fucking Union Jack’’ op de start van Reload beloven flink wat vuur. Dat vuur komt niet helemaal, want New Model Army wordt nooit echt heavy. Toch zit er wel wat agressie in de ronkende bas. Op Cold Wind klinkt Justin melancholisch, en weet hij veel gevoel in zijn zanglijnen te steken. Het meerstemmige Coming Or Going vraagt om wat live publieksparticipatie en is één van de dansbaardere nummers. De kracht en gedrevenheid van Justin hoor je goed terug op hekkensluiter Deserters, als hij zingt ‘’I stil wake up singing even though I can’t remember why.”
De nummers hebben een sterke opbouw, bouwen echt naar een climax op. Luisterliedjes met een kop en staart. Echter, het klinkt allemaal ook wat braafjes. Alsof je luistert naar een veertig jaar oude band. Precies wat het is natuurlijk. Het eighties gitaargeluid kan wat gedateerd over komen. Met name de bas valt in positieve zin op. De baslijntjes liggen regelmatig dik op de voorgrond en drijven veel van de nummers. Classic New Model Army. Niet meer, maar voor de fans zeker niet minder.